Επαναστάσεις



Μεγάλο κεφάλαιο για την Εκκλησία μας και την Ορθοδοξία αποτελούν μαζί με τους Μάρτυρες και οι Ομολογητές. Γιατί μόνο αυτοί τόλμησαν να αντισταθούν και να υψώσουν τη φωνή τους ενάντια σ’ εκείνους που με κάθε τρόπο προσπάθησαν να κατακερματίσουν το σώμα της Εκκλησίας και την διέσωσαν έτσι από το λοξοδρόμημα και την καταστροφή. Μια τέτοια μεγάλη μορφή, έναν μεγάλο Ομολογητή τιμούμε την 11η Νοεμβρίου: τον Όσιο Θεόδωρο το Στουδίτη (741-823 μ.Χ.).
Έζησε σε μια εποχή ταραγμένη, που η έριδα της εικονομαχίας είχε διχάσει τους χριστιανούς, που κυριαρχούσε ο φανατισμός και το μίσος. Έβλεπε τις άγιες Εικόνες να καταστρέφονται στο όνομα της ορθής πίστης και πράξης, δήθεν για να προφυλαχθούν οι πιστοί από μια νέα μορφή ειδωλολατρίας. Δεν άντεχε αυτή τη βαρβαρότητα και μανία. Πονούσε για τις ποικίλες βεβηλώσεις και δάκρυζε για τους βασανιζόμενους. Μέσα σ΄ αυτή τη σύγχυση έπρεπε κάποιος να δείξει το σωστό δρόμο, να καταδείξει την ορθή πίστη, να υψώσει το ανάστημά του και να προβάλλει αντίσταση στις αντίθεες σκέψεις και πρακτικές των αυτοκρατόρων.
Έτσι, παράλληλα με την καθοδήγηση των πολυάριθμων μοναχών της ξακουστής Μονής του Στουδίου, άρχισε με τους λόγους και τα συγγράμματά του να ελέγχει την αίρεση των εικονομάχων και να τεκμηριώνει θεολογικά την αποδοχή και προσκύνηση των Εικόνων. Δε δίστασε μάλιστα να οργανώσει και πορείες-διαδηλώσεις μέσα στην Κωνσταντινούπολη,με τη συμμετοχή των μοναχών και πλήθους άλλων ανθρώπων που κρατούσαν στα χέρια τους εικόνες. Μεταχειρίστηκε κάθε δυνατό και πρόσφορο μέσο για την διακήρυξη της αλήθειας. Και ως υπέρμαχος της αληθείας ανέμενε το διωγμό και τις ταλαιπωρίες.
Το τίμημα των ενεργειών του και των λόγων του ήταν ίσως μεγαλύτερο από ότι περίμενε. Δύο φορές διέλυσαν οι αυτοκράτορες τη Μονή του και διεσκόρπισαν τους μοναχούς, περιπλανήθηκε σε πολλούς τόπους ως εξόριστος, πέρασε αρκετά χρόνια στις σκοτεινές και βρώμικες φυλακές των τόπων εξορίας, τιμωρήθηκε με ξυλοδαρμούς και μαστιγώσεις για το θάρρος που είχε να τα βάλει με την εξουσία.
Το σώμα βέβαια μπορεί κανείς εύκολα να το φυλακίσει, όχι όμως και το πνεύμα. Έτσι ο Όσιος δεν έπαψε από τους τόπους της εξορίας και μέσα από τις φυλακές να αποστέλλει πολυάριθμες επιστολές στα πνευματικά του τέκνα, αλλά και προς κάθε άλλη κατεύθυνση, μέσα από τις οποίες τους καθοδηγούσε στην πνευματική τους ζωή και συνέχιζε να πολεμά για την αλήθεια.
Έχουν πει πολλοί πως ο Χριστός , οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες κλπ ήταν επαναστάτες. Και άλλοι τους κατέκριναν γιατί πιστεύουν πως η ιδιότητα του χριστιανού δεν μπορεί να συνυπάρχει με αυτή του επαναστάτη. Άλλοι πάλι τους κατηγόρησαν ότι υποβιβάζουν την Εκκλησία και υποκινούν την αναρχία. Η αλήθεια είναι ότι πράγματι ήταν επαναστάτες. Γιατί ήρθαν σε σύγκρουση με το κατεστημένο της αμαρτίας, της φθοράς και του θανάτου. Γιατί κατέρριψαν την ειδωλομανία και διέδωσαν την πίστη στον Τριαδικό Θεό. Γιατί δεν υπέκυψαν σε βασιλείς και ηγεμόνες. Γιατί δε δίστασαν να υπερασπιστούν την αλήθεια. Γιατί καρτερικά υπέμειναν διωγμούς, φυλακές, βασανιστήρια, θάνατο. Γιατί με τη στάση και το μαρτύριό τους στερέωσαν και ισχυροποίησαν την ορθόδοξη Πίστη. Γιατί ήταν οι πρωταγωνιστές της μοναδικής ειρηνικής επανάστασης που εδώ και 2000 χρόνια διεξάγεται στις ψυχές όλων των χριστιανών και στην καρδιά του καθενός μας.
Η ιδιότητα του χριστιανού λοιπόν εμπεριέχει την επανάσταση, το μη συμβιβασμό με τα φθοροποιά της ψυχής στοιχεία, τον αγώνα ενάντια στο κακό, την ανοδική προς τον ουρανό πορεία. Και θα μπορούσε να συγκαταλεγεί ο Χριστιανισμός με τα άλλα κοινωνικά επαναστατικά-αναρχικά κινήματα, αν δεν διέφερε σε δύο βασικά σημεία, που αποτελούν και τις ειδοποιούς διαφορές του. Πρώτη: το “κατεστημένο” που μάχεται δεν είναι ανθρώπινη-κοσμική εξουσία, όπως αναπτύχθηκε παραπάνω. Γι αυτό και δεν πασχίζει να καταλάβει αυτή την εξουσία, πράγμα που επιδιώκουν να επιτύχουν τα άλλα κινήματα. Και δεύτερη: τα διάφορα κινήματα ή στερούνται ιδεολογίας, αρκούμενα στην ανατροπή των ισορροπιών που επικρατούν, ή υιοθετούν φτωχά ιδεολογήματα ανθρώπινης επινόησης, σε αντίθεση με το χριστιανισμό, που έχει ως σημείο αναφοράς και κινητήριο δύναμη την πίστη στο μόνο αληθινό Τριαδικό Θεό.

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Ι. Μ. Δημητριάδος "Ψηφίδες" το Νοέμβριο του 1999)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου