Εμείς και ο κόσμος

Παρόλο που πολλοί από εμάς -σαν καλοί χριστιανοί - είμαστε τυπικοί στα καθήκοντά μας, τηρούμε τις εντολές του Θεού, τηρούμε τις διατεταγμένες νηστείες, εκκλησιαζόμαστε, δεν βλάπτουμε τους άλλους ανθρώπους κλπ, μας παρασέρνει συχνά το πνεύμα του κόσμου και ταυτιζόμαστε με αυτό, και νομίζουμε μάλιστα ότι πολλές από τις ιδέες ή τις πρακτικές που έχουμε υιοθετήσει είναι σωστές και χριστιανικές. Άλλο όμως το κοινωνικά αποδεκτό ως σωστό, και άλλο το χριστιανικό: σωστό π.χ. είναι να δώσεις τον κλέφτη στις Αρχές, χριστιανικό να κρύψεις από τις Αρχές τον φονιά του αδερφού σου.
Αφορμή για τα παραπάνω (και για τα επόμενα) μου έδωσε μια κυρία - παιδί της Κατοχής η ίδια όπως είπε - καθώς μοίραζα το αντίδωρο: -Πάτερ, τους 300 που μου κόψανε τη σύνταξη πρέπει να τους αγαπώ; Όταν της εξήγησα πως ο Χριστός παραγγέλλει να αγαπάμε και να ευεργετούμε τους εχθρούς μας*, απόρησε και πρόβαλλε αντιρρήσεις. Απόρησα κι εγώ με την απορία της.