PG 50, 735 εξ.
(Απόδοση στη Νεοελληνική: π. Χερουβείμ Βελέτζας)
Μέρος Α'
Μέρος Β'
(Απόδοση στη Νεοελληνική: π. Χερουβείμ Βελέτζας)
Μέρος Α'
Μέρος Β'
γ. Σήμερα δε γι αυτό βγήκα να πω τον λόγο υπέρ αυτών (ΣτΜ: εννοεί τον Πέτρο και τον Ηλία), ότι δηλαδή γι αυτό δεν έγινε άγγελος ιερέας, αλλά άνθρωπος (γεννημένος) από άνθρωπο, ώστε να μη θανατώνονται από αναμάρτητο εκείνοι που αμαρτάνουν. Γιατί εάν ο ιερεύς ήταν άγγελος που δεν αμαρτάνει, θα τιμωρούσε ακαριαία εκείνους που αμαρτάνουν· αλλά γι αυτό έγινε άνθρωπος, ώστε να γνωρίζει μαζί με τον ομοιοπαθή, παίρνοντας υπόμνηση για τους ομόφυλους από τα δικά του πάθη. Έπειτα είπαμε ότι και τους μεγάλους, στους οποίους έμελλε να εμπιστευθεί πολύν λαό, συγχώρησε να υποπέσουν στην αμαρτία και τους έδωσε την συγγνώμη, ώστε μετά ταύτα να να γίνουν και αυτοί φιλανθρωπότεροι από αυτά που παιδεύτηκαν. Και προέβαλλα τον Απόστολο Πέτρο, ο οποίος συγχωρέθηκε μεν να αμαρτήσει, με την μετάνοια δε να εξαλείψει την αμαρτία εξαιτίας της φιλανθρωπίας του Θεού. Έλα όμως να επανέλθουμε στον Ηλία, και να δείξουμε το πέλαγος των κατορθωμάτων του, γιατί ο Θεός μεν θέλησε να δείξει φιλανθρωπία, ο Ηλίας όμως δεν έγινε φιλάνθρωπος· και ήθελε (ο Θεός) να δώσει βροχή, αλλά επιζητούσε την παράκληση του δούλου Του. Τι συνέβη λοιπόν; Παρήλθε ο Ηλίας όλον τον δρόμο και ήλθε στα Σάρεφθα της Σιδώνας και είδε κάποια γυναίκα χήρα να μαζεύει ξύλα. Βλέπε όμως την φιλοσοφία και την πίστη του Ηλία. Πάλι άλλο πέλαγος αρετής τον διαδέχτηκε.