Στήν ἐποχή μας γίνεται - ὡς μή ὤφελε – μεγάλη συζήτηση στούς θεολογικούς κύκλους γιά τήν σημασία τῶν ἔργων τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας· ὁρισμένοι τόν θεωροῦν παρωχημένο, ἄλλοι πάλι ὑπεραμύνονται αὐτοῦ, σέ βαθμό νά περιβάλλουν κάθε ρήση, ἀκόμα καί σύγχρονων γεροντάδων, μέ αὐθεντία ἡ ὁποία δέν προσιδιάζει στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Στήν διελκυνστίδα αὐτή στρατεύονται ἀρκετοί ἐκ τῶν πιστῶν ἀναμασώντας συνθηματικά τίς ἑκατέρωθεν διατυπούμενες θέσεις, καθότι στήν πλειονότητά τους δέν ἔχουν μελετήσει τά ἔργα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, καί ὡς ἐκ τούτου ἀγνοοῦν τόν πλοῦτο τῆς ἁγιοπατερικῆς διδασκαλίας καί τή σχέση της μέ τήν Παράδοση τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας καί τῶν ὅρων τῶν ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων καταδεικνείει «τήν μέσην καί βασιλικήν τρῖβον», τήν αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας ἀποφαινομένης ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καί τήν ἀσφάλεια τῶν πιστῶν, ὅταν βαδίζουν αὐτήν τήν ὁδό «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι» καί «μή μεταίρoντες ὅρια, ἅ οἱ πατέρες ἔθεντο».