Κυριακή προ των Φώτων

(Μαρ. 1, 1-8)

Κατά τη σημερινή Κυριακή, που προηγείται της μεγάλης εορτής των Θεοφανίων, διαβάζουμε το προοίμιο του κατά Μάρκον Ευαγγελίου, που αναφέρεται στη δράση του Ιωάννη του Προδρόμου, στο πρόσωπο του οποίου αναφέρονταν δύο προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης. Στην πρώτη δηλώνει ο Θεός ότι θα αποστείλει τον προάγγελό Του, να προετοιμάσει την οδό του Λυτρωτή. Και στη δεύτερη, ο προφήτης Ησαΐας περιγράφει τον Ιωάννη ως τη “φωνή βοώντος εν τη ερήμω” που προτρέπει τους ανθρώπους να ετοιμάσουν την οδό του Κυρίου και να ακολουθήσουν τον ευθύ δρόμο της μετανοίας. Έτσι, μας λέει ο ευαγγελιστής Μάρκος, ο Ιωάννης βρισκόταν στην έρημο, και κήρυττε βάπτισμα μετανοίας “εις άφεσιν αμαρτιών”, και όλοι προσέτρεχαν και βαπτίζονταν στον Ιορδάνη ποταμό, αφού πρώτα εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους. Φορούσε ένδυμα από τρίχες καμήλας και ζώνη δερμάτινη γύρω από τη μέση του και τρεφόταν με μέλι άγριο και ακρίδες, δηλαδή βλαστάρια από τα άγρια δένδρα της ερήμου. Φαίνεται μάλιστα πως πολλοί τον περνούσαν για το Μεσσία, μας το περιγράφει αυτό καλύτερα ο ευαγγελιστής Ιωάννης, γι αυτό και έλεγε στον λαό ότι “έρχεται πίσω μου ο ισχυρότερός μου, που δεν είμαι άξιος ούτε τα υποδήματά του να λύσω. Εγώ σας βάπτισα στο νερό, εκείνος όμως θα σας βαπτίσει στο Άγιο Πνεύμα”.

Στην ανατολή της νέας χιλιετίας

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

Στην ανατολή της νέας χιλιετίας



(Θέμα ομιλίας – ανοιχτής συζήτησης που οργάνωσε το Δημοτικό Συμβούλιο Νεολαίας του Δήμου Αλμυρού στο Πολιτιστικό Κέντρο του δήμου Αλμυρού στις 22-12-1999.)


Σεβαστοί Πατέρες,

Κύριε Δήμαρχε,

Αγαπητοί μου αδελφοί, νέοι και νέες της πόλης του Αλμυρού,

Χρόνια Πολλά!!

Οφείλω κατ’ αρχήν να ευχαριστήσω όλους εσάς που ήλθατε εδώ απόψε για να τιμήσετε με την παρουσία σας όχι τόσο το πρόσωπό μου, όσο τα μέλη του Συμβουλίου Νεότητας του Δήμου Αλμυρού που είχε την πρωτοβουλία και την διοργάνωση της εκδηλώσεως αυτής. Ευχαριστώ και το Διοικητικό Συμβούλιο του Συμβουλίου νεότητας για την τιμητική πρόσκληση που μου έκανε, να έρθω δηλαδή εδώ σήμερα και να καταθέσω λίγες απλές σκέψεις μέσα από την οπτική γωνία της ιδιότητάς μου, του Ορθόδοξου κληρικού αλλά και του νέου ανθρώπου. Οι σκέψεις που θα ακολουθήσουν στην συνέχεια απασχολούν θα έλεγα σχεδόν όλους τους ανθρώπους που βιώνουν την σημερινή πραγματικότητα και προσβλέπουν σε μια καλυτέρευση κάποιων πραγμάτων, εν όψει μάλιστα και της νέας χιλιετίας.

Σαν πρόσωπο Αγγέλου (μνήμη Αγ. Στεφάνου - 27 Δεκεμβρίου)



Έτσι ακριβώς έμοιαζε η μορφή του Στεφάνου στα μάτια όλων αυτών των σκληρόκαρδων εβραίων που, μέσα στο συνέδριο της συκοφαντίας που είχαν συστήσει, προσπαθούσαν να βρουν αιτία να θανατώσουν αυτόν τον θερμό οπαδό του Ιησού: σαν πρόσωπο αγγέλου. Σίγουρα δεν είχαν δει ποτέ στη ζωή τους άγγελο. Το πρόσωπο όμως του Πρωτομάρτυρα έμοιαζε αγγελικό, είχε πάνω του κάτι το υπερφυσικό και υπερκόσμιο, το θαυμαστό και ζηλευτό συνάμα, που μόνο σε αγγέλους θα μπορούσε να αποδοθεί.

Ευχές

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2009


Η Γένννησις του Χριστού.  Ι.Ν. Αγ. Πάντων Κερκύρας



Υψηλὲ βασιλεῦ͵ τί σοι καὶ τοῖς πτωχεύσασι;
Ποιητὰ οὐρανοῦ͵ τί πρὸς γηΐνους ἤλυθας;
Σπηλαίου ἠράσθης ἢ φάτνῃ ἐτέρφθης;
Ἰδοὺ οὐκ ἔστι τόπος τῇ δούλῃ σου ἐν τῷ καταλύματι·
οὐ λέγω τόπον͵ ἀλλ΄ οὐδὲ σπήλαιον͵
ὅτι καὶ αὐτὸ τοῦτο ἀλλότριον·
καὶ τῇ μὲν Σάρρᾳ τεκούσῃ βρέφος
ἐδόθη κλῆρος γῆς πολλῆς͵ ἐμοὶ δὲ οὐδὲ φωλεός·
ἐχρησάμην τὸ ἄντρον ὃ κατῴκησας βουλήσει͵
παιδίον νέον͵ ὁ πρὸ αἰώνων Θεός[1].





Ετούτη την εικόνα της άκρας ταπεινώσεως έχοντες στή διάνοιά μας, ας ευχηθούμε κι ας προσευχηθούμε εκ βάθους καρδίας προς τον ενανθρωπήσαντα Θεό, ώστε να χαρίζει στον κόσμο και στις καρδιές όλων μας τη θεϊκή Του αγάπη και ταπείνωση, τη συγκατάβαση και την υπομονή, κυρίως προς τον πλησίον, που τόση ανάγκη έχει η εποχή μας.


Χρόνια Πολλά, ευλογημένα παρά Κυρίου, το δε Νέο Έτος 2010 ας είναι για όλους μας καρποφόρο, δημιουργικό και πλήρες από τη χαρά της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας.






_______________
[1]. Ρωμανού του Μελωδού, Κοντάκιον τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως.

Ερμηνεία της Εικόνας της Γεννήσεως

Όταν οι ειδικοί περιγράφουν μια εικόνα μας μιλάνε για τους τόνους των χρωμάτων, τις κινήσεις των σωμάτων, για λεπτομέρειες διάφορες, τις οποίες μόνο αυτοί και λίγοι άλλοι καταλαβαίνουν. Για τους περισσότερους όμως δεν έχουν αυτά τόση σημασία, όσο η κατάνυξη και όλα τα ευλαβικά συναισθήματα που βιώνουμε κάθε φορά που ατενίζουμε και προσκυνούμε τις ΄Αγιες Εικόνες. Οι ΄Αγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας τόνισαν από τους πρώτους κιόλας αιώνες την χρησιμότητα και αναγκαιότητα των εικόνων, ως διδακτικού μέσου για την κατανόηση των μυστηρίων του Θεού, του αμεσότερου παράγοντα διδασκαλίας για όσους δεν μπορούν να κατανοήσουν εύκολα τα κείμενα της Θείας Λατρείας ( Ι. Ευαγγέλιο, ύμνους, τροπάρια κλπ.).

Μέγα αγαθό η Προσευχή

Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, Ἱερά παράλληλα

Καλὸν πάντοτε διὰ προσευχῆς ὁμιλεῖν τῷ Θεῷ. Εἰ γὰρ συντυχία ἀνδρὸς ἀγαθοῦ βελτιοῖ τὸν συντυγχνοντα͵ πόσῳ μᾶλλον καὶ ἐν ἡμέρᾳ καὶ ἐν νυκτὶ προσομιλεῖν τῷ Θεῷ.
Μέγα ἀγαθὸν εὐχὴ͵ ἐὰν μετὰ διανοίας εὐχαρίστου γένηται͵ ἐὰν παιδεύσωμεν ἑαυτοὺς͵ μὴ μόνον λαμβάνοντας͵ ἀλλὰ καὶ ἀποτυγχάνοντας εὐχαριστεῖν τῷ Θεῷ. Καὶ γὰρ ποτὲ μὲν δίδωσι͵ ποτὲ δὲ οὐ δίδωσιν͵ ἀμφότερα χρησίμως. Ὥστε κἂν λάβῃς͵ κἂν μὴ λάβῃς͵ ἔλαβες ἐν τῷ μὴ ἀπολαβεῖν· κἂν μὴ ἐπιτύχῃς͵ ἐπέτυχες ἐν τῷ μὴ ἐπιτυχεῖν. Ἔστι γὰρ ὅτε τὸ μὴ λαβεῖν ὅπερ αἰτοῦμεν͵ τοῦ λαβεῖν λυσιτελέστερον. Εἰ γὰρ συμφέρον ἡμῖν πολλάκις τὸ λαβεῖν͵ πάντως ἔδωκεν ἄν. Τὸ δὲ συμφερόντως ἀποτυχεῖν͵ ἐπιτυχεῖν ἐστι.

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννηση


(Ματθ. 2, 13-23)


Τρία γεγονότα μας διηγείται η σημερινή ευαγγελική περικοπή, την φυγή του Ιησού στην Αίγυπτο, τη σφαγή των νηπίων της Βηθλεέμ και την επιστροφή του Χριστού στη Ναζαρέτ. Μετά την αναχώρηση των Μάγων από τη Βηθλεέμ, άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε στον Ιωσήφ προτρέποντάς τον να αναχωρήσει για την Αίγυπτο, μαζί με την Μαρία και τον μικρό Ιησού, διότι ο Ηρώδης αναζητούσε το Χριστό, όχι για να Τον προσκυνήσει, όπως είπε στους Μάγους, αλλά για να τον φονεύσει. Νύχτα μας λέει το Ευαγγέλιο πήρε ο Ιωσήφ το Θείο βρέφος και την Μητέρα Του και ανεχώρησαν στην Αίγυπτο. Παρέμειναν εκεί αρκετό χρονικό διάστημα, μέχρι που απεβίωσε ο Ηρώδης, και με τον τρόπο αυτό εκπληρώθηκε η προφητεία που έλεγε ότι ο Θεός θα προσκαλούσε τον Υιό Του στην Αίγυπτο.

Το Μέγα Μυστήριον: η σάρκωση του Λόγου


ΛΟΓΟΣ ΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
(Εκφωνήθηκε από τον Αρχιμ. Χερουβείμ Βελέτζα στον Πανηγυρικό Εσπερινό των Χριστουγέννων, 24-12-2008)

Χαιρομαστε και πανηγυρίζουμε σήμερα,
Σεβασμιώτατε,
Σεβαστοί πατέρες,
Αγαπητοί εν χριστώ αδελφοί,
Διότι όσα ο ίδιος ο Θεός υπεσχέθη, όσα οι προφήτες προείπαν, όσα οι δίκαιοι θα επιθυμούσαν να δουν, αυτά συμβαίνουν και εκπληρώνονται σήμερα, και ο Θεός οράται ένσαρκος και συναναστρέφεται τους ανθρώπους. Χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε επειδή σήμερα ανοίγει το κεφάλαιον της σωτηρίας μας, της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους από την φθορά και τον θάνατο, από την τυραννία της αμαρτίας. Χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε γιατί ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει θεός κατά χάριν.

Εσύ ετοίμασες την Φάτνη σου;


 Αναρωτηθήκαμε ποτέ, γιατί άραγε ο Χριστός διάλεξε να γεννηθεί μέσα στο σπήλαιο και να γείρει, μετά την ενανθρώπησή Του, μέσα στην φάτνη; Γιατί δεν γεννήθηκε μέσα σε κάποιο σπίτι, φτωχικό και ταπεινό έστω; Ο Θεός ως άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού ήλθε και έζησε στην γη ταπεινά κι απαρατήρητα. Ποια όμως ανάγκη εξυπηρέτησε ο συγκεκριμένος τρόπος της Γέννησής Του; Διότι, αν γεννιόταν σε κάποιο σπίτι, πάλι απαρατήρητος θα περνούσε και πάλι ταπεινός θα ήταν.

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως

(Ματθ. 1, 1-25)


Το πρώτο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου που ακούσαμε σήμερα, Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως, περιλαμβάνει δύο ενότητες. Στην πρώτη, την εκτενέστερη, μας παρουσιάζει τη γενεαλογία του Χριστού, από τον Αβραάμ μέχρι τον Δαβίδ και τέλος μέχρι τον Ιωσήφ, τον μνήστορα της Παναγίας. Μέσα από αυτή την απαρίθμηση των προπατόρων του Ιησού, ο ευαγγελιστής Ματθαίος θέλει να μας δείξει ότι πρώτον, ο Χριστός είναι όντως ένα υπαρκτό πρόσωπο της ιστορίας, δίνοντας με τον τρόπο αυτό την δέουσα απάντηση σε όλους εκείνους που κατά καιρούς αμφισβήτησαν ή αμφισβητούν την ιστορικότητα του Ιησού. Δεύτερον, ότι όντως είναι υιός του Δαβίδ, καθότι σύμφωνα με τις υποσχέσεις του Θεού όπως αυτές εκφράστηκαν στις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, η σωτηρία του κόσμου και η λύτρωση επρόκειτο να προέλθει “εκ σπέρματος Δαυίδ”1. Και τρίτο, κάνοντας εκτενή αναφορά μέχρι τον Αβραάμ, για να δείξει ότι η γέννηση του Χριστού αποτελεί την κατάληξη του μακραίωνου σχεδίου του Θεού και της προετοιμασίας του ανθρώπινου γένους για τη σωτηρία και τη λύτρωση του κόσμου.

Κυριακή ΙΑ' Λουκά

  
«Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί»

Παρομοιάζει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, την Βασιλεία του Θεού με ένα μεγάλο και επίσημο Δείπνο, με ένα τραπέζι γιορτινό, στο οποίο έχει καλέσει ο Επουράνιος Βασιλιάς πολλούς επισήμους με σκοπό να τους τιμήσει και να συναναστραφεί μαζί τους.
Και δεν είναι τυχαίο αυτό το παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Κύριός μας. Διότι ένα δείπνο, ένα τραπέζι στο οποίο παρευρισκόμαστε μαζί με τους οικείους μας και όλους αυτούς που αγαπάμε, είναι ακόμα και σήμερα ένας τρόπος έκφρασης χαράς για κάποιο σημαντικό και σπουδαίο γεγονός της ζωής μας, μιας χαράς που θέλουμε να μοιραστούμε με όλους και να την καταστήσουμε κοινή.

Κυριακή ΙΑ' Λουκά [Των Προπατόρων]


(Λουκά 14, 16-24) 


Η παραβολή του μεγάλου δείπνου που ακούσαμε στη σημερινή Θεία Λειτουργία είναι λίγο - πολύ σε όλους γνωστή. Ένας άνθρωπος κάλεσε κόσμο πολύ στο δείπνο που ετοίμασε, αλλά όταν ήρθε η ώρα και έστειλε τον υπηρέτη του να τους ειδοποιήσει πως όλα ήταν έτοιμα. Άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να αρνούνται την πρόσκληση, προφασιζόμενοι διάφορες αφορμές. Ο ένας είπε ότι αγόρασε ένα χωράφι, και πρέπει να πάει να το δει, ο άλλος ότι αγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια και πρέπει να πάει να τα δοκιμάσει, κι ένας τρίτος ότι παντρεύτηκε, και όλοι τους παρακαλούν τον οικοδεσπότη να τους συγχωρήσει για την απουσία τους. Και τότε θύμωσε ο οικοδεσπότης, μας λέει ο Χριστός, και έστειλε τον δούλο του να καλέσει από τους δρόμους και τις πλατείες τους φτωχούς, τους ανάπηρους και τους τυφλούς. Και σαν είδε ότι ακόμα υπήρχε χώρος, τον έστειλε ξανά, λέγοντάς του να ψάξει περισσότερο και να βρει τους ενδεείς και αν είναι ανάγκη να τους πείσει να έλθουν, μιας που τελικά κανένας από όσους είχαν αρχικά κληθεί δεν πρόκειται να συμμετάσχει στο δείπνο.

Μνήμη Αγίου Σπυρίδωνος (12 Δεκεμβρίου)

Εορτάζει και πανηγυρίζει σήμερα η Εκκλησία μας τη μνήμη του Αγίου Σπυρίδωνος, επισκόπου Τριμυθούντος του θαυματουργού. Ιδιαίτερα μάλιστα το νησί της Κέρκυρας, που έχει τη μεγίστη ευλογία να βρίσκεται αποθησαυρισμένο από το 1456 μέχρι τις μέρες μας το σεπτό σκήνωμα του Αγίου.


Η επιμόρφωση των κληρικών είναι ποιμαντική ανάγκη







Τα προβλήματα του Εφημερίου στο καθημερινό έργο του είναι τόσο πολλά και πολύπλευρα σήμερα, που οποιαδήποτε ανθρώπινη προετοιμασία για την κατάλληλη αντιμετώπισή τους είναι ανεπαρκής. Βέβαια η πρώτη πηγή, από την οποία αντλεί τον φωτισμό του ο Ιερέας, είναι πάντοτε η χάρη του Θεού που επικαλείται με την προσευχή του και αναπληρώνει τις ελλείψεις του. Ταυτόχρονα όμως η σωστή προσέγγιση και η κατάλληλη αντιμετώπιση των προβλημάτων απαιτούν σοβαρή και υπεύθυνη μελέτη και ενημέρωση.

Ιδιαίτερα στην εποχή μας, που τα πάντα μεταβάλλονται με φοβερούς ρυθμούς, ο Εφημέριος, ο πνευματικός πατέρας μιας ολόκληρης κοινωνίας, της Ενορίας του, δεν μπορεί να επαναπαύεται σε όσα διδάχθηκε κατά τη διάρκεια των σπουδών του ή έτυχε να ακούσει ή να διαβάσει σχετικά με το έργο του. Η φροντίδα για την Ενορία του, το ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που του εμπιστεύθηκε ο Θεός, πρέπει να τον παρακινούν διαρκώς για πληρέστερη ενημέρωση και αρτιότερη κατάρτισή του.

Αυτά ισχύουν περισσότερο για τους νέους Εφημέριους, όχι μόνο γιατί είναι φυσικό να μη διαθέτουν μια μακροχρόνια πείρα στο έργο τους, που αποτελεί πάντοτε σπουδαίο πνευματικό κεφάλαιο, αλλά και γιατί είναι σε θέση να παρακολουθούν ευκολότερα και να κατανοούν πληρέστερα τις νεώτερες εξελίξεις. Γι αυτό η αδιαφορία για την όσο το δυνατό καλύτερη ενημέρωση και κατάρτιση στο έργο τους αποτελεί σοβαρότατη παράλειψη.

Πηγή: www.ecclesia.gr

«Τη πτωχεία τα πλούσια» (μνήμη Αγίου Νικολάου, 6 Δεκεμβρίου)


φωτογραφία από amen.gr

Σήμερα που η Εκκλησία μας τιμά τον Άγιο Νικόλαο, επίσκοπο Μύρων της Λυκίας τον θαυματουργό, και όλοι μας λίγο- πολύ σιγοψάλλουμε το απολυτίκιό του, μου δίνεται η αφορμή, αγαπητοί μου αδελφοί, να πιαστώ από ένα στίχο αυτού του θαυμάσιου τροπαρίου, και να αναφερθώ σε κάποιες πτυχές της ζωής του Αγίου Νικολάου, παραλληλίζοντάς τες με τη σημερινή πραγματικότητα και τα προβλήματα που την διέπουν.
Γράφει λοιπόν ο συνθέτης του τροπαρίου ότι ο Άγιος Νικόλαος απέκτησε “τη πτωχεία τα πλούσια”. Και αυτό ίσως στους περισσότερους να φαίνεται ως οξύμωρο σχήμα. Θα πρέπει όμως εδώ να προσδιορίσουμε ποια πτωχεία και ποια πλούτη υπονοούνται. Όταν αναφερόμαστε στον πλούτο ο νους μας αυτόματα πηγαίνει στα πολλά χρήματα που εξασφαλίζουν μια πολυτελή, άνετη διαβίωση. Και παρατηρούμε με λύπη και απαισιοδοξία, την ‘αταξία’ ή αν θέλετε την ‘αδικία’ που επικρατεί στην κοινωνία, ως προς την κατανομή αυτού του πλούτου, φαινόμενο ωστόσο πανανθρώπινο και διαχρονικό, που η εμφάνισή του και η πορεία του συνοδεύει αυτές του ανθρώπου.

Άφετε τα παιδία...

Τετάρτη της ι΄ εβδομάδας Λουκά (ιη΄ 15-17, 26-30)


(Ελεύθερη απόδοση της περικοπής:) «Εκείνο τον καιρό κάποιοι άνθρωποι προσέφεραν στον Ιησού τα βρέφη τους για να τα αγγίξει και να τα ευλογήσει. Και οι μαθητές Του όταν τους είδαν, τους απέτρεψαν. Όμως ο Ιησούς τα κάλεσε κοντά του και είπε: Αφήστε τα παιδιά να έλθουν κοντά μου και μη τα εμποδίζετε· γιατί σε αυτά ανήκει η Βασιλεία του Θεού. Αληθινά σας λέγω, όποιος δεν δεχθεί την Βασιλεία του Θεού σαν μικρό παιδί, δεν θα εισέλθει σε αυτή. Τότε του λένε οι μαθητές του: Και ποιος τελικά μπορεί να σωθεί; και ο Κύριος Απάντησε: τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό. Και ο Πέτρος είπε: Να, εμείς εγκαταλείψαμε τα πάντα, και σε ακολουθήσαμε. Και ο Χριστός τους απάντησε: Αληθινά σας λέγω, ότι όποιος άφησε πίσω του οικία, ή γονείς, ή αδελφούς, ή γυναίκα, ή παιδιά, για να κερδίσει την Βασιλεία του Θεού, αυτός θα αμειφθεί στο πολλαπλάσιο στον καιρό της επίγειας ζωής του και θα αποκτήσει ζωή αιώνια στην αιωνιότητα.».

Το πνεύμα των Χριστουγέννων


Τούτες τις μέρες, από την αρχή σχεδόν του Δεκεμβρίου μέχρι και τα Θεοφάνεια, όλοι μιλούν για «το πνεύμα των Χριστουγέννων». Στολίδια, λαμπιόνια, ετοιμασίες, δώρα, αγορές, χαρά και προσμονή σε πρόσωπα μικρών και μεγάλων, στοιχειοθετούν αυτό το σκηνικό. Ένα πανηγύρι φωτός, χρωμάτων, μυρωδιών και διαφορετικής απ’ ότι τον υπόλοιπο χρόνο διάθεσης, έρχεται να αλλάξει για λίγες μέρες την ζωή μας, αλλά και την όψη των σπιτιών, των δρόμων, των πόλεων.
Το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν είναι για τους πολλούς παρά ένα πνεύμα καταναλωτικό, μια συγκυρία κοινωνικών συναναστροφών και καταναλωτικής μανίας. Μια εικόνα και μια πρακτική που, δυστυχώς, μας έχει έρθει και αυτή από έξω, από τις κοινωνίες που δεν έχουν κάτι βαθύτερο μέσα τους, που έχουν ξεχάσει τον Θεό, που έχουν λησμονήσει ότι γιορτάζουμε ακριβώς την Γέννηση του Θεανθρώπου και κατά συνέπεια δεν μπορούν να κατανοήσουν τη σημασία αυτού του γεγονότος στην ίδια τους τη ζωή.

Το πρόσωπο των Αγίων (μνήμη Αγίου Νικολάου - 6 Δεκεμβρίου)

Οι μνήμες των Αγίων της Εκκλησίας μας αποτελούν ευκαιρίες πνευματικές για όλους τους χριστιανούς. Διότι παρουσιάζουν σε όλους εμάς που θέλουμε να αγωνιζόμαστε «τον καλόν αγώνα» μορφές συνανθρώπων μας, που ακολούθησαν τον δρόμο της κατά Χριστόν τελειώσεως και οδήγησαν την ύπαρξή τους από το «κατ’ εικόνα» στο «καθ’ ομοίωσιν».
Μια τέτοια αγία μορφή, ένας από τους λαμπρότερους αστέρες του νοητού στερεώματος, είναι και ο Άγιος Νικόλαος, επίσκοπος Μύρων της Λικίας. Ένας απλός άνθρωπος, που μέσα από τον προσωπικό του αγώνα αναδείχθηκε σε πρότυπο πιστού και υπόδειγμα Ποιμενάρχη, σε «Κανόνα Πίστεως και εικόνα πραότητος», έγινε διδάσκαλος της εγκρατείας, απέκτησε με την ταπείνωσή του τα υψηλά δώρα της κατά Θεόν βιοτής και με την εκούσια πτωχεία του κέρδισε τον πλούτο του Ουράνιου θησαυρού.
Αυτά τα στοιχεία που συγκεντρώνει στην μορφή του αποτελούν τις σημαντικότερες αρετές που οφείλουμε όλοι οι πιστοί να καλλιεργούμε μέσα μας: την ακλόνητη πίστη που φτάνει στα όρια του θαύματος, την γαλήνη και ηρεμία της καρδιάς που αντανακλάται στην πραότητα του χαρακτήρα, την εγκράτεια που χαλιναγωγεί τις επιθυμίες του σώματος και ενδυναμώνει την ψυχή, την ταπείνωση που υψώνει τον νού στη θεωρία των Θείων πραγμάτων, την πτωχεία που απελευθερώνει τον άνθρωπο από ότι τον εμποδίζει να εισέλθει την στενή πύλη της Βασιλείας των Ουρανών.
Ο Άγιος Νικόλαος έζησε με γνώμονα την ορθή πορεία της Εκκλησίας και την πνευματική ανόρθωση του ποιμνίου του. Έδιωξε από πάνω του κάθε ατομικιστική και ωφελιμιστική διάθεση και επιδόθηκε στο επίπονο έργο της αποκατάστασης του ανθρώπινου προσώπου. Στο πρόσωπο του αδελφού είδε την εικόνα του Θεού και στο δικό του την ανάγκαιότητα του να είναι κανείς «πάντων διάκονος».
Το ανθρώπινο πρόσωπο. Το κατ’ εικόνα Θεού πλασμένο και προορισμένο να φθάσει στο καθ’ ομοίωσιν. Κατ’ εικόνα Θεού ως προς τις φυσικές του ιδιότητες: το αθάνατο της ψυχής, το λογικό και το αυτεξούσιο. Και καθ’ ομοίωσιν ως προς αυτές που μπορεί και πρέπει να αποκτήσει: την αρετή, την αγαθοσύνη, την ακακία, την τελειότητα, την κοινωνία με την κτίση και τον Κτίστη, την υπέρβαση της φύσης, την Θέωση.
Ο δρόμος για την εκπλήρωση αυτού του προορισμού δεν μας είναι άγνωστος. Μας τον έδειξε ο ίδιος ο Υιός και Λόγος του Θεού, μέσα από την σάρκωσή του και το Πάθος του. Μας τον δείχνουν όλοι οι Άγιοι που σήκωσαν τον σταυρό τους και Τον ακολούθησαν στον Γολγοθά και την Ανάσταση. Είναι ο δρόμος της αυταπάρνησης (απαρνησάσθω εαυτόν) και της αυτοθυσίας (…και ακολουθείτω μοι). Είναι ο τρόπος και η στάση της ζωής στην οποία δεν υπάρχει το Εγώ. Είναι η λογική θεώρηση των πραγμάτων και η ελεύθερη επιλογή της απόρριψης του πρόσκαιρου προς όφελος του αιωνίου. Είναι η αγάπη που κάνει πλησίον τον Σαμαρείτη και τον ευεργετεί αφειδώλευτα και ανιδιοτελώς. Είναι η ταπείνωση που δικαιώνει τον Τελώνη και κάνει τον Ληστή πρώτο οικήτορα του Παραδείσου. Είναι η πίστη που στερεώνει την θάλασσα κάτω από τα πόδια του Πέτρου, που θεραπεύει την αιμορροούσα, που ανιστά νεκρούς και μετατοπίζει όρη. Αυτό το δρόμο μας δείχνει και σήμερα ο Άγιος Νικόλαος και σπεύδει σε βοήθεια όλων όσων ταλαιπωρούνται μέσα στην τρικυμία του βίου στον ωκεανό του κόσμου.
Ίσως κάποιοι ισχυριστούν πως άλλες εποχές ήταν τότε και άλλη είναι η σημερινή. Πως σήμερα η κοινωνίες των ανθρώπων έχουν εξελιχθεί χάρη στην γνώση, την επιστήμη και την τεχνολογία. Πως είναι πια πολιτισμένες και ανθρώπινες, με νόμους και κανόνες που ορίζουν τους τρόπους συνύπαρξης των ανθρώπων, χωρίς να χρειάζονται την καταπίεση και τους περιορισμούς της θρησκείας.
Κάνουν όμως ένα σφάλμα! Ξεχνούν πως όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα γεννιούνται κατ’ εικόνα του Θεού, πρόσωπα και όχι απλοί αριθμοί στο δημοτολόγιο και την εφορία. Ξεχνούν επίσης πως το ζητούμενο δεν είναι η πρόσκαιρη ομαλή και ευδαιμονική διαβίωση του σήμερα, αλλά η αιωνιότητα, η επίτευξη του καθ’ ομοίωσιν και η ανόρθωση του ανθρώπινου προσώπου. Επαναπαύονται από την λεκτική ωραιοποίηση των πραγμάτων φορώντας το προσωπείο της προόδου και του καθωσπρεπισμού και εξοβελίζουν κάθε ενδιαφέρον για την εξαθλίωση της ανθρώπινης ύπαρξης και την καταπάτηση του ανθρώπινου προσώπου που καθημερινά καταλύεται μέσα από την έκλυση των ηθών, την κρίση των αξιών της ζωής, την πείνα, τον πόλεμο, την δυστυχία, την καταπίεση, την αδιαφορία του γείτονα της διπλανής πόρτας, τον καταναλωτισμό, την ικανοποίηση κάθε πάθους και επιθυμίας της φθαρτής σάρκας και την παραθεώρηση της ψυχής που είναι αθάνατη.
Μέσα λοιπόν στον κατακλυσμό αυτό και την διάσπαση του ανθρώπινου προσώπου από τις βιοτικές μέριμνες, την πνευματική αναλγησία, το ρεύμα του κοσμικού φρονήματος και την καταλυτική επιροοή των ΜΜΕ, έχουμε ανάγκη τους Αγίους να μας κρατήσουν, να μας γλιτώσουν από τον καταποντισμό, να μας οδηγήσουν στους εύδιους λιμένες της εν Χριστώ Ζωής, να μας δείξουν και πάλι το ανηφορικό μονοπάτι που χάσαμε μέσα στη νύχτα των παθών. Αυτοί μας δίνουν ξανά κουράγιο για να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, μας υπενθυμίζουν πως και αυτοί ήταν άνθρωποι και ωστόσο κατάφεραν να υπερβούν τα όρια της ανθρώπινης φύσης.
Η εποχή μας είναι εποχή της βιτρίνας, της εξωτερικής αποδοχής και ωραιοποίησης των πάντων, της υποκρισίας των Φαρισσαίων που καθάριζαν «το έξωθεν του ποτηρίου» και έκαναν ελεημοσύνες για το θεαθήναι. Η πρόταση των Αγίων είναι Ζωή ουσίας, βάθους, νοήματος, είναι «η των πραγμάτων αλήθεια», είναι ο μονόδρομος που οδηγεί στον Θεό, ο οποίος είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή!

Ερμηνεία εις το "αγρόν ηγόρασα"

ΛΟΥΚΑ, ΚΕΦ. ΙΔ'

Στίχ. ιβʹ· Ἔλεγε καὶ τῷ κεκληκότι αὐτόν· Ὅταν ποιῇς ἄριστον ἢ δεῖπνον, μὴ φώνει τοὺς φί λους σου, μηδὲ τοὺς ἀδελφούς σου, μηδὲ τοὺςσυγγενεῖς σου, μηδὲ γείτονας πλουσίους· μήποτε καὶ αὐτοὶ ἀντικαλέσωσι, καὶ γένηταί σοι ἀνταπόδομα.
Στίχ. ιγʹ. Ἀλλ' ὅταν ποιῇς δοχὴν, κάλει πτωχοὺς, ἀναπήρους, χωλοὺς, τυφλούς.
Στίχ. ιδʹ. Καὶ μακάριος ἔσῃ, ὅταν οὐκ ἔχωσιν ἀνταποδοῦναί σοι. Ἀνταποδοθήσεται γάρ σοι ἐν τῇ ἀναστάσει τῶν δικαίων.

Ο Λόγος του Θεού δεν παρέρχεται

Λουκ. 16, 17: “Εὐκοπώτερον δέ ἐστι τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν
γῆν παρελθεῖν, ἢ τοῦ νόμου μίαν κεραίαν πεσεῖν”.


 Ἔτι μία κεραία οὐ παρ' Ἕλλησι μόνον ἐστὶ τὸ
ἰῶτα, ἀλλὰ καὶ παρ' Ἑβραίοις τὸ παρ' αὐτοῖς
καλούμενον ἰώθ. Δύναται δὲ ἰῶτα συμβολικῶς
λέγεσθαι Ἰησοῦς, ἐπείπερ ἡ ἀρχὴ τοῦ ὀνόματος
αὐτοῦ καὶ παρ' Ἕλλησι καὶ παρ' Ἑβραίοις ἀπὸ
τοῦ ἰὼθ γράφεται. Ἔστι τοίνυν ἐν τῷ νόμῳ ὁ
Λόγος τοῦ Θεοῦ μὴ παρερχόμενος αὐτὸν, μηδὲ
πρότερον πίπτων, ἕως ἂν πάντα γένηται· τότε δὲ
πίπτων, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ· οὐ νικηθεὶς,
ἀλλὰ ταπεινώσας ἑαυτὸν, καὶ γενόμενος ὑπήκοος
μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ.



Ωριγένους, Σχόλια εἰς τό κατά Λουκᾶν, PG 17, 365.


Κυριακή Ι' Λουκά


(κεφ. 13, 10-17)


Η διήγηση της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής μας περιγράφει τη θεραπεία της συγκύπτουσας, μιας γυναίκας που λόγω της ασθένειάς της ήταν κυρτωμένη και ταλαιπωρούνταν επί δεκαοκτώ έτη. Όταν την είδε ο Χριστός, ένα Σάββατο που δίδασκε στη Συναγωγή, την σπλαγχνίστηκε, μας λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς, και με ένα Του λόγο, χωρίς αυτή να το ζητήσει, τη θεράπευσε. Ωστόσο το θαύμα αυτό αντί να κάνει τους σκληρόκαρδους φαρισαίους να θαυμάσουν μαζί με όλο το λαό τα μεγαλεία του Θεού, κίνησε την αγανάκτηση του αρχισυνάγωγου, που τους κάλεσε να προσέρχονται τις άλλες μέρες για να θεραπεύονται, και να μη “καταλύουν” την αργία του Σαββάτου. “Υποκριτές”, απαντά ο Ιησούς, “ο καθένας δεν λύνει το Σάββατο το βόδι του ή το γαϊδουράκι του για να πάει να το ποτίσει; και αυτή η γυναίκα, που δεν είναι ζωντανό αλλά παιδί του Αβραάμ, δεν έπρεπε λοιπόν να λυθεί από τα δεσμά που επί δεκαοχτώ χρόνια την είχε δέσει ο διάβολος, επειδή σήμερα είναι Σάββατο;”

Προσκυνηματικές περιηγήσεις


 Βρέθηκα στη Ζάκυνθο, ως εκπρόσωπος της Ιεράς Μητροπόλεως Κέρκυρας, και παρακολούθησα το  Α΄ Πανελλήνιο Συνέδριο για θέματα θρησκευτικού τουρισμού των στελεχών των Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, που πραγματοποιήθηκε από 14 έως και 15 Νοεμβρίου 2009 στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αρκαδίων. Γενικό θέμα του Συνεδρίου, το οποίο είχε θέσει υπό την αιγίδα του ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ο οποίος και κήρυξε την έναρξη των εργασιών του, ήταν : «ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΙΣ (Ιστορία - Παράδοση - Νεώτερες Εξελίξεις και Προβληματισμοί), ΤΑ ΕΠΤΑΝΗΣΑ ΩΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΟΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΙ».

Κυριακή ΙΓ' Λουκά (η προσκόληση στα χρήματα)


(Λουκ. 18, 18-27)


Η διήγηση της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής αποτελεί ως προς το περιεχόμενό της συνέχεια της παραβολής του άφρονα πλουσίου που ακούσαμε την περασμένη Κυριακή. Εκεί ο Χριστός αποκάλεσε άφρονα τον άνθρωπο που φροντίζει μόνο για την δική του προσωπική απόλαυση και γίνεται δέσμιος του εγωισμού του και τελικά της ολιγοπιστίας του προς τον Θεό. Σήμερα, στον άρχοντα που Τον ρωτά τί πρέπει να κάνει για να κερδίσει την αιώνιο ζωή, του απαντά να τηρεί τις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης. Και στην απόκριση του ανθρώπου ότι από μικρός τηρεί αυτές τις εντολές, ο Κύριος τον καλεί να πουλήσει τα υπάρχοντά του, να τα μοιράσει στους φτωχούς και να Τον ακολουθήσει. Λυπήθηκε ο άρχοντας κι έφυγε, και ο Χριστός μονολόγησε: “πόσο δύσκολο είναι να μπουν στη βασιλεία του Θεού εκείνοι που έχουν χρήματα”, πιο δύσκολο και από το να περάσει μια καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας1. “Και ποιός μπορεί τελικά να σωθεί;”, Τον ρώτησαν. Κι Εκείνος απάντησε ότι τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά για τον Θεό.

"Γεώργιος γέγραφε, ποιμήν Κερκύρας"

Ψάχνοντας για άσχετο θέμα στην Πατρολογία, έπεσα πάνω στο επιτύμβιο επίγραμμα του επισκόπου Κερκύρας Γεωργίου, που παρατίθεται στη συνέχεια. Δεν γνωρίζω το χρόνο συγγραφής του, πάντως είναι αναμφίβολα πριν την κατάλυση του Ορθόδοξου επισκοπικού θρόνου από τους Λατίνους κατά τον 13ο αιώνα.
Από την επιγραφή μαθαίνουμε ότι ο Γεώργιος, διανύοντας το πέμπτο έτος της επισκοπείας του, κατασκεύασε τον τάφο του περικαλλή και “λιθοσύνθετον” όχι από ματαιοδοξία, όπως ο ίδιος γράφει, αλλά για να υπενθυμίζει στον κλήρο την μνήμη του επισκόπου τους, ώστε όλοι να προσεύχονται θερμά για τη σωτηρία της ψυχής του. Παρακαλεί επίσης τους μεταγενέστερους να μη διασαλεύσουν το μνημείο και να μη τοποθετήσουν τα οστά του σε μέρος δυσδιάκριτο, μαζί με άλλων. “Δεν θα μου κάνετε, λοιπόν, τούτη τη χάρη;” παρακαλεί στο τέλος, και επικαλείται την Παναγία Τριάδα και τους αγίους Πατέρες.
Το κείμενο της επιγραφής έχει ως εξής:


Οὐ δοξομανῶν ἀφρόνως ἐπηρμένον
ἔστησα κακῶς λιθοσύνθετον τάφον.
Τίς γὰρ λόγος σκώληκος εὐτελεστάτου͵
κἂν ἐν τόπῳ κρύπτοιτο κοσμιωτάτῳ;
Ἀλλὰ συνειδὼς͵ ὡς ὑπόψιοι λίθοι
γνώμην ἐμὴν κάμψουσιν εἰς κλήρου μνήμην
καὶ δακρύων ῥόθιον ἑλκύσουσί μοι͵
ἔστησα τοῦτον λιθοσύνθετον τάφον.
Ἐᾶτε λοιπὸν κἂν κατὰ στράγγα ῥέειν
τὸ δάκρυόν μου͵ συμπαθέστατοι φίλοι͵
ἐᾶτε͵ συνθρηνεῖτε͵ συναίρεσθέ μοι
πρὸς τοὺς στεναγμοὺς͵ πρὸς τὰς ἱκετηρίας͵
δι΄ ὧν θεὸς δίδωσιν εὐμαρῆ λῦσιν
δεσμῶν͵ ὅσους πλέκουσιν αἱ πονηρίαι.
Ἓν τοῦτό μοι μέγιστον αἴτημα͵ φίλοι·
τὸ δεύτερον δέ· καὶ μὴ παρόψεσθέ μου·
μετὰ τελευτὴν καὶ τὴν ἐν τάφῳ θέσιν͵
μετὰ τὸ κατάπαυμα τῶν μακρῶν πόνων͵
κόνις ἀμυδρὰ τῶν ταπεινῶν ὀστέων
ἄμικτος ἔστω͵ μὴ πρὸς ἄλλοις ὀστέοις
δυσδιάκριτον ἀπολάβῃ τὴν θέσιν.
Ἆρ΄ οὐχὶ παράσχοισθε τὴν μικρὰν χάριν;
ἆρ΄ οὐχὶ ὑπάξοισθε τὸν βραχὺν λόγον;
Ναὶ πρὸς τριάδος͵ ναὶ πρὸς αὐτῶν κηρύκων
τῶν προστατούντων τῆσδε τῆς ἐκκλησίας͵
μηδεὶς παραλύσῃ μοι τὰ βουλητέα.
῏Η μὴν ὑφέξει τὴν ἐν ὑστέρῳ δίκην͵
ἐπὰν ὁ κοινὸς καὶ κριτὴς καὶ δεσπότης
τὸ πλάσμ΄ ἐπανάξειεν εἰς θείαν κρίσιν.
Γεώργιος γέγραφε͵ ποιμὴν Κερκύρας͵
θυηπολίας πέμπτον ἀνύων χρόνον. [1]




______________________
[1]. Epigrammata sepulcralia, Epigrammatum anthologia Palatina cum Planudeis et appendice nova, vol. 3, ed. Didot, Paris, 1890.


Κυριακή Θ' Λουκά (παραβολή του άφρονα πλουσίου)


Λουκ. 12, 16-21

Άφρονα χαρακτηρίζει ο Κύριος τον πλούσιο της παραβολής που ακούμε κατά τη σημερινή Θεία Λειτουργία. Τον πλούσιο εκείνο που η γη του έκανε τόσο πολλούς καρπούς, ώστε δεν είχε πού να τους βάλει. Και σκέφτηκε: “θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες και θα πω: ψυχή μου, έχεις άφθονα αγαθά για πολλά χρόνια, φάε, πιες, ευχαριστήσου”. Ο Θεός όμως του είπε: “άφρονα, απόψε αφήνεις την τελευταία σου πνοή. Όλα αυτά που ετοίμασες σε ποιόν θα ανήκουν λοιπόν;”.

Τα Εισόδια της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου)

Εορτάζει σήμερα και πανηγυρίζει η Εκκλησία μας την είσοδο της Παναγίας Παρθένου στο Ναό του Σολομώντος, όταν τριετές νήπιο την αφιέρωσαν στον Θεό οι άγιοι γονείς της, ο Ιωακείμ και η Άννα. Το γεγονός αυτό δεν αναφέρεται στα Ευαγγέλια, αποτελεί όμως από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια στοιχείο της ιεράς Παραδόσεως της Εκκλησίας μας και περιγράφεται στο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου. Σύμφωνα λοιπόν με τα όσα η διήγηση αυτή, αλλά και η υμνολογία και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας διασώζουν, τόσο η γέννηση της Θεοτόκου όσο και ο βίος της μέχρι που γέννησε τον Χριστό ορίζονται από μια σειρά θαυμαστών γεγονότων.

Πολεμώντας για... την ειρήνη!

Η έναρξη των εχθροπραξιών στα σύνορα Ισραήλ – Λιβάνου* πέρα από την διεθνή ανησυχία για μια τόσο φλέγουσα περιοχή της υφηλίου όπως είναι η Μέση Ανατολή και τις γεωπολιτικές επιπτώσεις που αυτή έχει, προσλαμβάνει και μια ακόμη διάσταση, αυτή του πολέμου ενάντια στη βία και την τρομοκρατία. Είναι γεγονός πως αμφότερες οι πλευρές δέχτηκαν από νωρίς τις φωνές διαφόρων κρατών για άμεση κατάπαυση του πυρός, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα μέχρι στιγμής… εκείνο όμως που εκπλήσσει, είναι πως και οι δύο πλευρές επικαλούνται την ειρήνη και στο όνομα αυτής εξαπολύουν πυραύλους και ρουκέτες, με στόχο κυρίως τον άμαχο πληθυσμό.

Φασισμός στο όνομα της Ελευθερίας;;;

11-11-2009

Δεν θέλω να σοκάρω με τον τίτλο αυτού του σχολίου, ούτε να προκαλέσω. Τα πρόσφατα όμως γεγονότα σχετικά με την απαγόρευση του Σταυρού στα σχολεία της Ιταλίας -πράγμα που ούτε η Κυβέρνηση, ούτε η Εκκλησία ούτε η Κοινωνία της γείτονος χώρας ασπάζεται- και η αναδίφηση εκ νέου τόσο στη χώρα μας όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες της συζήτησης σχετικά με το σεβασμό των θρησκευτικών πεποιθήσεων των πολιτών τους και κυρίως ο τρόπος που προβάλλονται αυτές οι θέσεις, δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους.

Ο παλαιός και ο καινός άνθρωπος

(Απόστολος ΚΘ΄ Κυριακής)

«…απεκδυσάμενοι τον παλαιόν άνθρωπον συν ταις πράξεσιν αυτού και ενδυσάμενοι τον νέον τον ανακαινούμενον εις επίγνωσιν κατ’ εικόνα του κτίσαντος αυτόν…» (Κολ. 3, 9-10)

Αυτό το μικρό απόσπασμα από την προς Κολασσαείς Επιστολή του Αποστόλου Παύλου περιέχεται στην περικοπή που θα αναγνωσθεί αύριο κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας και παρέχει σημαντικά σημεία προβληματισμού τόσο για την παρουσία ημών των Χριστιανών στον κόσμο, όσο και για την πορεία και κατάσταση της πνευματικής μας ζωής.

Κυριακή Η' Λουκά (του Καλού Σαμαρείτη)

(Λουκ. 10, 25-37)

Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη, που μας διηγήθηκε σήμερα ο Ευαγγελιστής Λουκάς, είναι από τις πλέον γνωστές. Μας μιλά για τον έναν Ιουδαίο που στο δρόμο του έπεσε πάνω σε ληστές, οι οποίοι αφού τον καταλήστεψαν τον έδειραν προξενώντας του θανάσιμες πληγές. Ωστόσο, ούτε οι ομοεθνείς του ιερείς που έτυχε να περνούν από τον ίδιο δρόμο δεν κοντοστάθηκαν να τον βοηθήσουν, φοβούμενοι ίσως μην πέσουν και οι ίδιοι στην παγίδα των ληστών. Μόνο ένας Σαμαρείτης, αλλοεθνής και εκ προοιμίου εχθρός των Ιουδαίων, όχι μόνο περιποιήθηκε τα τραύματα του άτυχου ανθρώπου, αλλά και τον μετέφερε σε ασφαλές πανδοχείο και προπλήρωσε στον ξενοδόχο για να περιθάλψει τον τραυματία.

Η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Το γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπως και άλλα γεγονότα από τη ζωή της Παναγίας, δεν περιγράφεται στα Ευαγγέλια. Οι Ευαγγελιστές δίνουν προτεραιότητα στο πρόσωπο του Χριστού και στη διδασκαλία Του, αφού σκοπός τους δεν είναι να γράψουν μια βιογραφία, αλλά να παρουσιάσουν στους μαθητές τους το Ευαγγέλιο της σωτηρίας. Για την ζωή της Παναγίας όμως αντλούμε πληροφορίες από άλλα κείμενα. Έτσι το γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου περιγράφεται, με πολλές λεπτομέρειες, στο Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη.

Εξομολογητικά…

Η Εξομολόγηση στα σχολεία αντιμετωπίστηκε πρόσφατα σαν ένα καρκίνωμα που πρέπει να εξαλειφθεί. Με αφορμή μεμονωμένα περιστατικά και με ερμηνείες που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, οι ιθύνοντες του Υπουργείου Παιδείας θεώρησαν ότι στερώντας από τους μαθητές την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με κάποιον ιερέα-πνευματικό προσφέρουν χρηστές υπηρεσίες στον θεσμό του Σχολείου. Για να αξιολογήσουμε όμως τα γεγονότα και να προσεγγίσουμε την αλήθεια, είναι απαραίτητο να εξετάσουμε τις ενστάσεις που διατυπώνονται, καθώς και τον ρόλο που δύναται να διαδραματίσει η –περιστασιακή- παρουσία του ιερέα στο χώρο του σχολείου. Και στο σημείο αυτό είναι ίσως ορατές και οι ευθύνες της Εκκλησίας.

Επαναστάσεις



Μεγάλο κεφάλαιο για την Εκκλησία μας και την Ορθοδοξία αποτελούν μαζί με τους Μάρτυρες και οι Ομολογητές. Γιατί μόνο αυτοί τόλμησαν να αντισταθούν και να υψώσουν τη φωνή τους ενάντια σ’ εκείνους που με κάθε τρόπο προσπάθησαν να κατακερματίσουν το σώμα της Εκκλησίας και την διέσωσαν έτσι από το λοξοδρόμημα και την καταστροφή. Μια τέτοια μεγάλη μορφή, έναν μεγάλο Ομολογητή τιμούμε την 11η Νοεμβρίου: τον Όσιο Θεόδωρο το Στουδίτη (741-823 μ.Χ.).

Νέοι και Εκκλησία

(Ομιλία του Αρχιμ. Χερουβείμ Βελέτζα, που εκφωνήθηκε την Κυριακή 20-2-2000 στον Ι. Ν. Αγ. Κωνσταντίνου Βόλου στα πλαίσια της Συνόδου των Εφήβων)

Η σημερινή Κυριακή, Σεβασιώτατε, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και πατέρες, ευλογημένο παρά Θεού εκκλησίασμα, είναι μια ξεχωριστή Κυριακή. Είναι ξεχωριστή, γιατί από σήμερα αρχίζει το Τριώδιο και πολύ σύντομα η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, που μας εισάγει στον εντονότερο πνευματικό αγώνα και μας οδηγεί στο Πάθος και την Ανάσταση. Είναι όμως επιπλέον ιδιαίτερη η σημερινή ημέρα, διότι με αυτή τη Θεία Λειτουργία η Εκκλησία της Δημητριάδος αγκαλιάζει τους νέους που βρίσκονται εδώ από κάθε σημείο της Μητροπόλεώς μας αλλά και από άλλες Ιερές Μητροπόλεις για να καταθέσουν τις σκέψεις τους και τους προβληματισμούς τους για την Εκκλησία, μέσα στα πλαίσια της Συνόδου των Εφήβων που από χθες ήδη διεξάγεται στους φιλόξενους χώρους του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες λοιπόν, κύριος αποδέκτης των λόγων που θα επακολουθήσουν είναι η νεολαία μας που σήμερα φιλοξενείται και παρευρίσκεται σ’ αυτό τον ιστορικό και περικαλλέστατο ιερό ναό.

Κυριακή Ζ' Λουκά

( Λουκά 8, 41-56)

Δύο θαύματα του Κυρίου μας Ιησού χριστού περιγράφει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αυτό της θεραπείας της αιμορροούσης και της θυγατέρας του Ιάειρου. Η μία ήταν μια απλή γυναίκα μέσα στο πλήθος, ο δεύτερος ήταν επιφανής, άρχοντας της συναγωγής. Προσεγγίζουν το Χριστό, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο: η αιμορροούσα δεν τολμά καν να ζητήσει από τον Κύριο να τη θεραπεύσει, απλά Τον πλησιάζει και ακουμπά την άκρη των ιματίων Του, και το θαύμα γίνεται. Ο αρχισυνάγωγος ζητά από τον Διδάσκαλο να έλθει στο σπίτι του και να θεραπεύσει τη μονάκριβη κόρη του και ο Χριστός έρχεται και ανασταίνει το κορίτσι, που στο μεταξύ είχε πεθάνει. Και οι δύο όμως, και η αιμορροούσα και ο Ιάειρος, έχουν δύο κοινά στοιχεία: διαθέτουν πίστη και τόλμη. Πιστεύουν ότι ο Χριστός μπορεί να παράσχει την ίαση και τολμούν, ο μεν να το ζητήσει και η δε να αγγίξει τον Κύριο.

«Δόξα τω ενεργούντι διά σού τοιαύτα τέρατα»

Η Λιτανεία του σεπτού Σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος, προστάτη που Νησιού μας, που τελείται την πρώτη Κυριακή του Νοέμβριου (Πρωτοκύριακο) θυμίζει σε όλους μας δύο πράγματα: την σωτηρία του νησιού από την επιδημία της πανώλης με τη θαυμαστή παρέμβαση του Αγίου κατά το 1673 και την διαρκή παρουσία του και προστασία που παρέχει στον κερκυραϊκό λαό αλλά και σε κάθε πιστό που τον επικαλείται.

Άγιοι Ανάργυροι

Τιμά η Εκκλησία μας σήμερα, αδελφοί μου, και εορτάζει την μνήμη των Αγίων Αναργύρων Ιατρών Κοσμά και Δαμιανού. Των δύο Αγίων που αξιώθηκαν από τον Θεό να έχουν το μεγάλο χάρισμα της ιάσεως. Μιας ιάσεως που ενεργείται θαυματουργικά και με την θεϊκή επέμβαση θεραπεύει κάθε ασθένεια που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, είτε αυτή είναι ιάσιμη, είτε ανθρωπίνως ανίατη. Και είχαν επίσης την μεγάλη ευγένεια της ψυχής, ώστε να θεραπεύουν τους ανθρώπους χωρίς να εισπράττουν κάποια αμοιβή γι αυτό τους το έργο και την προσφορά. Γι’ αυτό και τους αποκαλούμε Αναργύρους.

Το Πρωτοκύριακο και η τιμή των αγίων

Εορτάζει και πανηγυρίζει η τοπική μας Εκκλησία σήμερα τον Προστάτη και Πολιούχο της Άγιο Σπυρίδωνα, και λιτανεύει το σεπτό του σκήνωμα σε ανάμνηση του θαύματος του 1673, όταν ο Άγιος έσωσε το νησί της Κέρκυρας από την επιδημία της πανώλης, και τον ευχαριστεί για τις αέναες ευεργεσίες του προς τους κατοίκους του και προς τον κόσμο ολόκληρο. Για το πότε ακριβώς άρχισε η επιδημία και πόσο κράτησε, δεν γνωρίζουμε πολλά. Ωστόσο, σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, σταμάτησε απότομα τις τελευταίες ημέρες του Οκτωβρίου του 1673. Επί τρεις νύκτες οι κάτοικοι έβλεπαν επάνω από τον ναό του Αγίου Σπυρίδωνος τη μορφή του Θαυματουργού Αγίου και Προστάτη τους με το σταυρό στο χέρι να καταδιώκει το θανατικό. Από την ίδια χρονιά καθιερώθηκε η Λιτανεία του σκηνώματος του Αγίου κατά την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου (Πρωτοκύριακο).

Φιλοδοξίες (μνήμη Αγ. Δημητρίου)


Η γιορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου στις 26 του Οκτώβρη φέρνει στη μνήμη μας όλα τα γεγονότα τα σχετικά με τη ζωή και το μαρτύριο αυτού του μεγάλου Αγίου της πατρίδας μας και της Ορθοδοξίας. Πως ήταν νέος και δυναμικός, αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού, πως μάζευε όλους τους συνομηλίκους του στην περίφημη «Καταφυγή», όπου χωρίς φόβο τους μιλούσε για το Χριστιανισμό και την σωτηρία της ψυχής, πως τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν, αλλά και μέσα από τα σίδερα του κελιού της φυλακής δεν σταμάτησε να διδάσκει τους φίλους του που έρχονταν να τον επισκεφτούν, πως ενθάρρυνε τον μικρόσωμο φίλο του Νέστορα να μονομαχήσει και να νικήσει τον γίγαντα Λυαίο και τελικά με μαρτυρικό θάνατο, κάτω από τα χτυπήματα των ακοντίων των στρατιωτών παρέδωσε την Αγία ψυχή του στα χέρια του Κυρίου και Θεού μας.

Πας ο αιτών λαμβάνει, και ο ζητών ευρίσκει...

Τετάρτη της στ΄ εβδομάδας Λουκά (ια΄, 9-13)

(Ελεύθερη απόδοση της περικοπής:) «Είπε ο Κύριος στους μαθητές Του: να ζητάτε, και θα σας δοθεί· να ψάχνετε και θα βρείτε· να χτυπάτε την θύρα, και θα σας ανοιχθεί. Διότι ο καθένας που ζητά κάτι, το παίρνει· και αυτός που αναζητεί, το βρίσκει· και σε αυτόν που κτυπά, θα ανοιχθεί η θύρα. Υπάρχει κάποιος πατέρας από εσάς, που όταν το παιδί του ζητήσει από αυτόν ψωμί για να φάει, αυτός θα του δώσει πέτρα; ή αν του ζητήσει ψάρι, αντί για ψάρι θα του δώσει φίδι; ή ακόμα αν του ζητήσει αυγό, αυτός θα του δώσει σκορπιό; Αν λοιπόν εσείς, που είσαστε πονηροί άνθρωποι, γνωρίζετε να δίνετε τα ωφέλιμα πράγματα στα παιδιά σας, πολύ περισσότερο ο Πατέρας ο Επουράνιος γνωρίζει και θα δώσει Άγιον Πνεύμα σε αυτούς που του το ζητάνε.»

Γιατί υπάρχει το καλό και το κακό;


[Ότι δεν υπάρχουν δύο αρχές]

Ότι δεν υπάρχουν δύο αρχές, μία αγαθή και μία πονηρή, από αυτό θα το καταλάβουμε: το αγαθό και το πονηρό είναι αντίθετα το ένα με το άλλο και δεν μπορούν να υπάρχουν το ένα μέσα στο άλλο ή και τα δύο μαζί. Το καθένα λοιπόν πρέπει να είναι μέρος του παντός. Επομένως, πρώτα απ΄ όλα περιορίζονται και τα δυο από το όλον, αλλά και το καθένα από μέρος του όλου. Έπειτα, ποιός είναι αυτός που καθορίζει το χώρο του καθενός; γιατί δεν μπορούν να συνυπάρξουν και να συμβιβαστούν από μόνα τους, μιας που το κακό δεν θα ήταν κακό αν είχε ειρηνικές διαθέσεις προς το αγαθό και συμβιβαζόταν μαζί του, ούτε το αγαθό θα ήταν αγαθό αν είχε φιλικές διαθέσεις προς το κακό. Αν λοιπόν κάποιος άλλος όρισε το χώρο του καθενός, τότε εκείνος είναι ο Θεός. Διότι ένα από τα δύο μπορεί να συμβαίνει, ή να συγκρούονται και να φθείρονται μεταξύ τους, ή να υπάρχει κάποιο ενδιάμεσο σημείο, όπου δεν υπάρχει ούτε το καλό ούτε το κακό, ώστε σαν κάποιο όριο να τα διαχωρίζει αναμεταξύ τους. Και τότε δεν θα υπάρχουν δύο, αλλά τρεις αρχές.

Υπάρχει καλός και κακός θεός;

Αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού, Έκφρασις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως

[Ὅτι οὐ δύο ἀρχαί]
Ὅτι οὐ δύο ἀρχαί͵ μία ἀγαθὴ καὶ μία πονηρά͵ ἐντεῦθεν εἰσόμεθα· ἐναντία γὰρ ἀλλήλοις τὸ ἀγαθὸν καὶ τὸ πονηρὸν καὶ ἀλλήλων φθαρτικὰ καὶ ἐν ἀλλήλοις ἢ σὺν ἀλλήλοις οὐχ ὑφιστάμενα. Ἐν μέρει τοίνυν τούτων ἕκαστον ἔσται τοῦ παντός. Καὶ πρῶτον μὲν περιγραφήσονται οὐχ ὑπὸ τοῦ παντὸς μόνον͵ ἀλλὰ καὶ ὑπὸ μέρους τοῦ παντὸς τούτων ἕκαστον. Ἔπειτα τίς ὁ τὴν χώραν ἑκάστῳ ἀποτεμόμενος; Οὐ γὰρ ἀλλήλοις συνενεχθῆναι καὶ συμβιβασθῆναι φήσουσιν͵ ἐπεὶ οὐ κακὸν τὸ κακὸν εἰρήνην ἄγον πρὸς τὸ ἀγαθόν τε συμβιβαζόμενον͵ οὐδ΄ ἀγαθὸν τὸ ἀγαθὸν πρὸς τὸ κακὸν φιλικῶς διακείμενον. Εἰ δὲ ἕτερος τούτων ἑκάστῳ τὴν οἰκείαν ἀφώρισε διατριβήν͵ ἐκεῖνος μᾶλλον ἔσται θεός. Ἀνάγκη δὲ καὶ δυοῖν θάτερον ἢ ἅπτεσθαι καὶ φθείρειν ἀλλήλους ἢ εἶναί τι μέσον͵ ἐν ᾧ οὐδὲ τὸ ἀγαθὸν οὐδὲ τὸ κακὸν ἔσται͵ ὥσπερ τι διάφραγμα διεῖργον ἐξ ἀλλήλων ἀμφότερα. Καὶ οὐκέτι δύο͵ ἀλλὰ τρεῖς ἀρχαὶ ἔσονται.

«Δεν έχει νόημα να τρέχεις, όταν ξεκινάς από λάθος αφετηρία»


Έχω μια αδυναμία στους τοίχους. Όχι στους κανονικούς, αλλά σ΄ εκείνους που κάποια άγνωστα χέρια χάλασαν την ομοιόμορφη -μονόχρωμη πάντα- όψη τους με λέξεις και σχήματα που δεν έχουν προσχεδιαστεί (όπως τα προεκλογικά συνθήματα), αλλά πήραν την μορφή τους κατευθείαν στο σοβά, από κάποια άγνωστα χέρια που διάλεξαν αυτό τον τρόπο να διαδηλώσουν τις σκέψεις τους. Graffiti πολύπλοκα, που χρειάζεται αρκετή παρατηρητικότητα για να αποκρυπτογραφήσεις το μήνυμα, κι άλλοτε λέξεις απλές, με μαύρα γράμματα, που άλλοτε κάνουν τους ανθρώπους ν΄ αγανακτούν κι άλλοτε να γυρνούν το κεφάλι τους με ντροπή.

Μ. Βασίλειος: πρέπει να καταφεύγουμε στους ιατρούς;

Εἰ τοῖς ἐκ τῆς ἰατρικῆς κεχρῆσθαι κατὰ σκοπόν ἐστι τῆς εὐσεβείας.

Ὥσπερ ἑκάστη τῶν τεχνῶν βοήθεια ἡμῖν πρὸς τὸ τῆς φύσεως ἀσθενὲς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ κεχάρισται͵ οἷον γεωργία μὲν͵ ἐπειδὴ οὐκ ἐξαρκεῖ τὰ αὐτομάτως ἐκ τῆς γῆς φυόμενα πρὸς τὴν τῶν χρειῶν παραμυθίαν· ὑφαντικὴ δὲ͵ ἐπειδὴ ἀναγκαία ἡ τῶν σκεπασμάτων χρεία πρός τε τὸ εὔσχημον καὶ τὰς ἀπὸ τοῦ ἀέρος βλάβας͵ καὶ οἰκοδομικὴ ὁμοίως· οὕτω καὶ ἰατρική. Ἐπειδὴ τὸ ἐμπαθὲς ἡμῶν σῶμα ποικίλαις βλάβαις͵ ταῖς τε ἔξωθεν προσπιπτούσαις καὶ ταῖς ἔνδοθεν ἀπὸ τροφῶν συνισταμέναις͵ ὑπόκειται͵ καὶ πλεονασμοῖς καὶ ἐλλείψεσι καταπονεῖται͵ ἡ ἰατρικὴ τέχνη εἰς τύπον τῆς κατὰ ψυχὴν θεραπείας τὴν ἀπόθεσιν τοῦ περισσοῦ͵ καὶ τὴν τοῦ λείποντος πρόσθεσιν ὑποτιθεμένη ὑπὸ τοῦ πᾶσαν ἡμῖν τὴν ζωὴν οἰκονομοῦντος Θεοῦ συγκεχώρηται.

"Δωσ΄ μου ένα δώρο, χαμογέλασε…"


Αυτός ο στίχος, ξεπήδησε λες μέσα από το ραδιόφωνο, άφησε τα υπόλοιπα λόγια, ακόμα και τη μουσική του τραγουδιού, και τριγύριζε για πολλή ώρα στο δωμάτιο… ο Χάρης έμεινε με το βιβλίο ανοιχτό, να χαζεύει μια τις φωτογραφίες πάνω στο ράφι της βιβλιοθήκης του, μια τις αφίσες στον τοίχο, ακόμα κι εκείνο το ελικοπτεράκι, το ξεχασμένο σχεδόν στο επάνω ράφι. Για πρώτη φορά, το δωμάτιο του φάνηκε διαφορετικό, πιο φωτεινό. Λες και το τραγούδι να μετάδωσε κάτι στον αέρα, κι όλα άρχισαν να του χαμογελούν. Ξέχασε ακόμα και το άγχος του, να προλάβει τα μαθήματα, το φροντιστήριο, τα Αγγλικά, τη μουσική…

Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου: "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι"


“Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι͵ ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν”. Τί ἐστιν͵ “Οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι”; Οἱ ταπεινοὶ καὶ συντετριμμένοι τὴν διάνοιαν. Πνεῦμα γὰρ ἐνταῦθα τὴν ψυχὴν καὶ τὴν προαίρεσιν εἴρηκεν. Ἐπειδὴ γάρ εἰσι πολλοὶ ταπεινοὶ͵ οὐχ ἑκόντες͵ ἀλλ΄ ὑπὸ τῆς τῶν πραγμάτων ἀνάγκης βιαζόμενοι͵ ἀφεὶς ἐκείνους (οὐδὲ γὰρ ἂν εἴη τοῦτο ἐγκώμιον)͵ τοὺς ἀπὸ προαιρέσεως ἑαυτοὺς ταπεινοῦντας καὶ καταστέλλοντας μακαρίζει πρώτους. Καὶ τίνος ἕνεκεν οὐκ εἶπεν͵ Οἱ ταπεινοὶ͵ ἀλλ΄͵ “Οἱ πτωχοί”; Ὅτι τοῦτο ἐκείνου πλέον. Τοὺς γὰρ κατεπτηχότας ἐνταῦθά φησι͵ καὶ τρέμοντας τοῦ Θεοῦ τὰ ἐπιτάγματα͵ οὓς καὶ διὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου σφόδρα ἀποδεχόμενος ὁ Θεὸς͵ ἔλεγεν· “Ἐπὶ τίνα ἐπιβλέψω͵ ἀλλ΄ ἢ ἐπὶ τὸν πρᾶον καὶ ἡσύχιον͵ καὶ τρέμοντά μου τοὺς λόγους;”

Κρίση ταυτότητας ή κρίση πολιτισμού;


Η πρόσφατη κρίση στη Γαλλία*, που εκδηλώθηκε με τις μαζικές και πολυήμερες εξεγέρσεις σε όλες σχεδόν τις πόλεις της χώρας και ανάγκασε την γαλλική κυβέρνηση να θέσει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τρεις μήνες, παρά την αποκλιμάκωση των γεγονότων, κίνησε ερωτηματικά για το ενδεχόμενο τέτοιων γεγονότων και στη χώρα μας, με δεδομένο τον μεγάλο αριθμό μεταναστών που έχουν συγκεντρωθεί στα μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αττική.

Γιατί εκκλησιάζομαι;

γιατί η Εκκλησία είναι τόπος προσευχής, εκεί όπου αισθανόμαστε πιο κοντά στο Θεό, εκεί που καταφεύγουμε σε κάποια δύσκολη στιγμή για να καταθέσουμε την ελπίδα μας, να ανάψουμε ένα κερί, να αφήσουμε την καρδιά μας να μιλήσει, να αφήσουμε ένα δάκρυ να κυλήσει.

Ενορία: Θεωρία και πράξη



Σεβασμιώτατε, 
Αγαπητοί και σεβαστοί εν Χριστώ αδελφοί και πατέρες,
Το να μιλήσει κανείς για την Ενορία μέσα στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα και κυρίως για τις προοπτικές και τις πρακτικές που στοχεύουν στην πραγμάτωση της Εκκλησίας στον κόσμο, είναι ίσως εγχείρημα δύσκολο. Όπως άλλωστε δύσκολο είναι και το να μιλήσει κανείς στους ανθρώπους σήμερα για το Χριστό και για τη σημασία της εν Χριστώ ζωής και πολιτείας. Ωστόσο αναγνωρίζουμε όλοι μας ότι όπως η οικογένεια αποτελεί το κύτταρο της κοινωνίας, έτσι και η Ενορία είναι το κύτταρο της Εκκλησίας. Είναι επομένως ανάγκη να γνωρίζουμε πρώτα εμείς, που έχουμε ταχθεί στη διακονία του λαού του Θεού, αλλά και να είμαστε σε θέση να εκφράζουμε γύρω μας το Μυστήριο της Εκκλησίας, και να το κάνουμε εμφανές μέσα από την ιερατική μας διακονία. Είναι ανάγκη να κατανοήσουμε τι σημαίνει Ενορία και στη συνέχεια να το κάνουμε πράξη, και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να υπερβούμε τα προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζουμε, αλλά και για να ελκύσουμε τον κόσμο στο Χριστό και στην Εκκλησία Του, έργο δύσκολο σε μια εποχή που το μήνυμα του Ευαγγελίου φαντάζει ως ιδιωτική υπόθεση αν όχι σαν ουτοπία.

Ανώτερες Εκκλησιαστικές Σχολές: Η ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί

Η ευκαιρία που ουσιαστικά δίνεται στην Εκκλησία, με την ανωτατοποίηση των Ανωτέρων Εκκλησιαστικών Σχολών, θα πρέπει να μας απασχολήσει πάνω σε συγκεκριμένα ερωτήματα, με απώτερο στόχο την βελτίωση του μορφωτικού επιπέδου των κληρικών της Ελλάδας, κατά κύριο λόγο, και της προσφοράς τους στην κοινωνία, όπως διαμορφώνεται στο σύγχρονο γίγνεσθαι.

Οι αντιρρήσεις ορισμένων, είτε από τον ακαδημαϊκό είτε από τον πολιτικό χώρο, δεν χρειάζεται απόδειξη να καταλάβουμε ότι προέρχονται από συγκεκριμένες τοποθετήσεις ιδεολογικού χαρακτήρα απέναντι στην Εκκλησία, είτε από τον φόβο μήπως οι Θεολογικές Σχολές χάσουν το κύρος ή την αυθεντία τους, καθότι και οι Εκκλησιαστικές Σχολές είναι θεολογικού και ποιμαντικού χαρακτήρα.

Γιατί προσεύχομαι;


  • γιατί η ζωή μου ολόκληρη βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Γιατί με τη θέλησή Του υπάρχω, ζω και αναπνέω.
  • γιατί η προσευχή είναι επικοινωνία με τον Θεό, με την υπέρτατη Αγάπη, μέσα από την οποία αντλώ δύναμη να ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία και να μοιράζω φωτεινά χαμόγελα γύρω μου.

Πίστη, Ελπίδα, αγάπη

Μελετώντας τους βίους και τα μαρτύρια των Αγίων Μαρτύρων της Εκκλησίας μας διακρίνουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά όπως τη σταθερή πίστη τους στο Χριστό, την καρτερικότητα σε κάθε είδους βασανιστήρια- τά οποία πολλές φορές δέν μπορούν να τους βλάψουν ούτε στο σώμα- την θαυματουργική Χάρη του Θεού που τους σκεπάζει καί τους ενισχύει, αλλά καί τήν πορωμένη συνείδηση των αυτοκρατόρων, τη θηριώδη μανία των δημίων καί τήν πέτρινη καρδιά τους που δεν κατανοεί και δε συγκινείται.

Υπάρχει αγάπη υπέρ το δέον;

Η ανάγκη ν’ αγαπάμε και να μας αγαπάν οι άλλοι είναι έμφυτη στον άνθρωπο. Είναι στοιχείο της φύσης μας, της πλασμένης από αγάπη κατ΄ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού, που είναι αγάπη! Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αγαπά ή να μην αγαπιέται. Οι εξαιρέσεις σίγουρα αποτελούν νοσηρά φαινόμενα. Το ερώτημα που συχνά τίθεται είναι το πόσο θα πρέπει ν΄ αγαπάμε, αν υπάρχει όριο στην αγάπη, αν υπάρχει τελικά αγάπη υπέρ το δέον.

Το πνεύμα της αληθείας


Όσο σημαντική είναι η παρουσία του Χριστού στη γη, το Πάθος και η Ανάστασή Του, άλλο τόσο είναι και η Πεντηκοστή, η έλευση του Αγίου Πνεύματος στους αποστόλους και η παρουσία του στην Εκκλησία μέχρι και σήμερα. Γιατί έχει την ιδιότητα να προσφέρει ένα μεγάλο αγαθό στον άνθρωπο: την ενότητα, που καθημερινά χάνουμε απομακρυνόμενοι από τον Θεό και κυρίως από τον συνάνθρωπό μας.

Κυριακή ΣΤ’ Λουκά

(Λουκ. 8, 27-39)

Μεστή η διήγηση του σημερινού Ευαγγελίου και γεμάτη διδάγματα. Η ιστορία είναι λίγο – πολύ γνωστή σε όλους: φτάνοντας ο Κύριος σε μία πόλη, στη χώρα των Γεργεσηνών, συναντά έναν άνθρωπο δαιμονισμένο που δεν φορούσε ρούχα και περιφέρονταν σαν αγρίμι στις ερημιές. Τα δαιμόνια αμέσως αναγνωρίζουν τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, και ζητούν από αυτόν να μην τα εξορίσει στην άβυσσο, αλλά να τους επιτρέψει να εισέλθουν σε μια αγέλη χοίρων. Έτσι και έγινε, και ευθύς οι χοίροι έπεσαν με ορμή στον γκρεμό και σκοτώθηκαν. Όταν μαθεύτηκε το γεγονός στην πόλη, βγήκαν οι κάτοικοι να δουν το θαύμα με τα ίδια τους τα μάτια, και βρήκαν τον πριν δαιμονισμένο ήρεμο και ντυμένο να κάθεται κοντά στα πόδια του Ιησού και να ακούει ευλαβικά τους λόγους Του. Ωστόσο, αντί να θαυμάσουν και να πιστέψουν στη μεγαλοσύνη του Θεού, εκείνοι κυριευμένοι από φόβο ζήτησαν από το Χριστό να φύγει μακριά από τη χώρα τους. Μόνος ο πριν δαιμονισμένος παρακαλούσε τον Κύριο να τον πάρει μαζί Του, ο Ιησούς όμως του είπε να επιστρέψει στο σπίτι του και να διηγείται σε όλους το θαύμα που τού έκανε ο Θεός.

Μνήμη Ευαγγελιστού Λουκά (18 Οκτωβρίου)

(Λουκ. 10, 16-21)

Ένα στιγμιότυπο από τη ζωή του Κυρίου μας και την αποστολή των μαθητών Του να διδάξουν στον κόσμο, μάς περιγράφει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, μιας και εορτάζουμε τη μνήμη του αγίου εαγγελιστού Λουκά. Και από τη διήγηση αυτή τρία είναι τα κυριότερα σημεία, που αντανακλούν άμεσα και στη δική μας κλίση και ιδιότητα ως μαθητών του Χριστού.

ΛΟΓΟΣ ΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

(Λόγος που εκφωνήθηκε από τον αρχιμ Χερουβείμ Βελέτζα στις 24-12-2004 στον Ι. Ν. Αγίου Σπυρίδωνος Κέρκυρας, στον Εσπερινό της εορτής των Χριστουγέννων.)


«Λαθών ετέχθης υπό τό Σπήλαιον, αλλ' ουρανός σε πάσιν εκήρυξεν, ώσπερ στόμα, τόν Αστέρα προβαλλόμενος Σωτήρ, Καί Μάγους σοι προσήνεγκεν, εν πίστει προσκυνούντάς σε, μεθ' ών ελέησον ημάς.»

Τον μυστικό Επισκέπτη, τον Επουράνιο Βασιλέα, τον Δημιουργό πάσης της κτίσεως, τον συνομιλητή του Αδάμ στον Παράδεισο, τον σαρκωθέντα Λόγο του Θεού και κοινωνό και πάλι των ανθρώπων δοξάζουμε και προσκυνούμε και υμνούμε σήμερα μαζί με τους Μάγους, τους Ποιμένες και τους Αγγέλους,

Κυριακή Δ' Λουκά [ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ]

(Λουκ 8, 5-15)



Η παραβολή του Σπορέως, που ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους μας. Ο Κύριος μιλά για το γεωργό εκείνο που πήγε στο χωράφι του για τη σπορά, και άλλοι σπόροι έπεσαν στο δρόμο και πήγαν χαμένοι, αφού καταπατήθηκαν από τους περαστικούς και έγιναν τροφή των πουλιών, άλλοι έπεσαν επάνω στις πέτρες, και μόλις φύτρωσαν λίγο αμέσως ξεράθηκαν, επειδή δεν υπήρχε ούτε χώμα ούτε υγρασία. Άλλοι πάλι έπεσαν σε μέρος γεμάτο αγκάθια, τα οποία έπνιξαν τα νεόφυτα βλαστάρια, και εκείνοι τέλος που έπεσαν στην εύφορη γη, και αναπτύχθηκαν τα φυτά και απέδωσαν καρπό εκατονταπλάσιο.

Πάντα υπάρχει μετάνοια!

Συχνά αναλογιζόμενοι το μέγεθος και το πλήθος των αμαρτιών μας, την απόσταση και το χάσμα που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε και μας χωρίζει από το Θεό, νοιώθουμε αδύναμοι να κινηθούμε προς την κατεύθυνση που θα θέσει τέρμα σ’ αυτή την οδυνηρή κατάσταση και θα αποκαταστήσει στην προηγούμενη γαλήνη στην καρδιά μας.
Έτσι ακριβώς ένοιωθε μέσα της και η Ταϊσία*. Ήταν κοπέλα με χριστιανικές αρχές. Όταν πριν από χρόνια πέθαναν οι γονείς της διέθεσε την περιουσία της για την διακονία των πατέρων της ερήμου και συχνά τους φιλοξενούσε στο σπίτι της. Έπειτα όμως, αφού ξόδεψε όσα είχε, έπεσε σε στέρηση. Και στη δύσκολη στιγμή που βρέθηκε δεν κατάλαβε τις προθέσεις των σκοτεινών ανθρώπων που την πλησίασαν. Έτσι άρχισε να ζει αμαρτωλά, ώσπου κατάντησε και σε πορνείο. Και στην αρχή βέβαια η γεύση της αμαρτίας ήταν γλυκιά. Σύντομα όμως μεταβλήθηκε σε πίκρα και οδύνη. Τότε η ψυχή καταλαβαίνει πως έχασε την ελευθερία της. Νοιώθει εγκλωβισμένη. Αναζητά διεξόδους και νοσταλγεί το παρελθόν. Εύχεται τα μέχρι τώρα γεγονότα να μην είχαν συμβεί. Ή να μπορούσε να γύριζε πίσω στο χρόνο και να μην έκανε τα προηγούμενα σφάλματα. Γιατί τώρα…. Τώρα πια μάλλον είναι αργά …

Κυριακή Β’ Λουκά

Σήμερα ο Κύριος μάς ομιλεί, μέσα από την περικοπή του Ευαγγελίου του Λουκά, για την εντολή της αγάπης. Και ξεκινά προτέποντάς μας να συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας όπως ακριβώς επιθυμούμε και οι άλλοι να συμπεριφέρονται προς εμάς, δηλαδή μας λέει ότι αν θέλουμε οι άνθρωποι να μάς αγαπάνε, να μάς σέβονται, να μάς συγχωρούν, τότε κι εμείς πρώτοι θα πρέπει να είμαστε άνθρωποι της αγάπης. Γιατί, συνεχίζει, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, όπως κάνουν οι αμαρτωλοί, και κάνετε καλό μόνο σε εκείνους που σας φέρονται καλά, τότε μέσα σας δεν υπάρχει η χάρις του Θεού. Αν δανείζετε σ’ εκείνους από τους οποίους περιμένετε να έχετε απολαβές, όπως κάνουν οι αμαρτωλοί, τότε η αγάπη γίνεται αντικείμενο δοσοληψίας, τότε η φιλανθρωπία είναι ιδιοτελής, τότε δεν υπάρχει αγάπη, αλλά συμφέρον και εγωισμός. Γι αυτό, πάλι μας προτρέπει, να αγαπάτε τους εχθρούς σας, και να πράττετε το αγαθό και να δανείζετε χωρίς να περιμένετε σε καμία ανταπόδοση, και τότε ο μισθός σας θα είναι πολύς, και θα είστε γνήσια παιδιά του Υψίστου, μιας που ο ίδιος ο Θεός ευεργετεί ακόμα και τους αχάριστους και πονηρούς ανθρώπους. Να είστε ελεήμονες, καταλήγει στο λόγο Του ο Χριστός, όπως ελεήμων είναι και ο Πατέρας σας.

Η Έβδομη Οικουμενική Σύνοδος


Οι Ιερές Εικόνες, όπως άλλωστε αποδεικνύεται από τα αρχαιολογικά ευρήματα, διαδόθηκαν από τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, πρώτα βέβαια με την απλή μορφή των συμβόλων και αργότερα, όταν πια κατέπαυσε η απειλή των διωγμών, με σαφείς μορφές και παραστάσεις. Κάποιοι χριστιανοί, επηρεασμένοι από την ειδωλολατρική παράδοση και πρακτική, νόμιζαν πως οι εικόνες είναι σαν τα είδωλα. Έτσι, μερικοί από αυτούς τις λάτρευαν με έναν τρόπο παγανιστικό, ειδωλολατρικό, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να αντικαθιστούν την Θεία Κοινωνία με ξύσματα από τα υλικά των εικόνων που τα διέλυαν στο νερό. Οι άλλοι, βλέποντας αυτές τις ακρότητες, τις απέρριπταν.

Η Τέταρτη Οικουμενική Σύνοδος


Ο λεγόμενος «διάλογος» με τους Αντιχαλκηδόνιους, δηλαδή τους Χριστιανούς εκείνους που δεν δέχονται την Δ΄Οικουμενική Σύνοδο (που συνήλθε στην Χαλκηδόνα), φέρνει στο προσκήνιο και καθιστά επίκαιρα τα γεγονότα και κυρίως την Δογματική Θεολογία αυτής της Συνόδου. Έχουν διατυπωθεί από στόματα ορθοδόξων θεολόγων ότι οι Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου δεν εδογμάτισαν καλώς και άδικα κατεδίκασαν τον Ευτυχή και τον Διόσκορο· άλλοι λένε πως οι αντιχαλκηδόνιοι πιστεύουν ακριβώς ό,τι και οι Ορθόδοξοι, μόνο που διατυπώνουν με διαφορετικό τρόπο τα ίδια νοήματα· προτείνουν μάλιστα και άμεση ένωση μαζί τους, ως αποκατάσταση της «αδικίας» και της αποσχίσεώς τους επί τόσους αιώνες από το σώμα της Αγιωτάτης μας Εκκλησίας. Προσευχόμαστε βέβαια πάντοτε στον Κύριο «υπέρ της των πάντων ενώσεως», και οπωσδήποτε επιθυμούμε την ένωση με τους αδελφούς μας αντιχαλκηδονίους (Κόπτες ή Μονοφυσίτες της Αιγύπτου κλπ), από τη στιγμή όμως που θα αποδεχθούν ακαινοτόμητο και απαράλλακτη την Ορθόδοξη Θεολογία στο σύνολό της, και όχι ύστερα από υποχωρήσεις και αναθεωρήσεις των δογμάτων που μας παρέδωσαν οι Αγιώτατοι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ας δούμε όμως τα πράγματα με την σειρά: