Νέοι και Εκκλησία

(Ομιλία του Αρχιμ. Χερουβείμ Βελέτζα, που εκφωνήθηκε την Κυριακή 20-2-2000 στον Ι. Ν. Αγ. Κωνσταντίνου Βόλου στα πλαίσια της Συνόδου των Εφήβων)

Η σημερινή Κυριακή, Σεβασιώτατε, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και πατέρες, ευλογημένο παρά Θεού εκκλησίασμα, είναι μια ξεχωριστή Κυριακή. Είναι ξεχωριστή, γιατί από σήμερα αρχίζει το Τριώδιο και πολύ σύντομα η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, που μας εισάγει στον εντονότερο πνευματικό αγώνα και μας οδηγεί στο Πάθος και την Ανάσταση. Είναι όμως επιπλέον ιδιαίτερη η σημερινή ημέρα, διότι με αυτή τη Θεία Λειτουργία η Εκκλησία της Δημητριάδος αγκαλιάζει τους νέους που βρίσκονται εδώ από κάθε σημείο της Μητροπόλεώς μας αλλά και από άλλες Ιερές Μητροπόλεις για να καταθέσουν τις σκέψεις τους και τους προβληματισμούς τους για την Εκκλησία, μέσα στα πλαίσια της Συνόδου των Εφήβων που από χθες ήδη διεξάγεται στους φιλόξενους χώρους του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες λοιπόν, κύριος αποδέκτης των λόγων που θα επακολουθήσουν είναι η νεολαία μας που σήμερα φιλοξενείται και παρευρίσκεται σ’ αυτό τον ιστορικό και περικαλλέστατο ιερό ναό.
Δεν είναι τυχαίο, αδελφοί μου, που αρχίζει η περίοδος του τριωδίου με την παραβολή του τελώνη και του φαρισαίου, που πριν λίγο ακούσαμε. Γιατί μέσα από αυτή ο Χριστός θέλει να μας διδάξει τρία πράγματα: να μην είμαστε υποκριτές, να προτιμάμε να είμαστε ταπεινοί, και να μας διακρίνει πάντοτε η ειλικρίνεια, στη σκέψη μας, τη στάση μας και τις πράξεις μας.
Ακόμη αντηχούν εκείνα τα φοβερά «ουαί» που με τόση ενάργεια εξαπέλυσε ο Κύριός μας ενάντια στους κίβδηλους, τους υποκριτές φαρισαίους. Αντηχούν και θα συνεχίσουν να ακούγονται πάντοτε, για να μας υπενθυμίζουν ότι ο Θεός αποστρέφεται αυτούς που δεν είναι ευθείς στην καρδιά τους. Η υποκριτική ωστόσο στάση και ο φαρισαϊσμός, παρόλο που έχουν περάσει δυο χιλιάδες χρόνια, αποτελεί την επιδημία που μαστίζει την ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, στο σχολείο, την παρέα, τις σχέσεις των ανθρώπων, τη διασκέδαση, τους θεσμούς, την οικογένεια, την Εκκλησία. Και το αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης είναι τελικά η ανθρώπινη μοναξιά, το κλείσιμο στον εαυτό μας, το πνιγηρό αίσθημα πως είμαστε μόνοι μας μέσα στο πλήθος, ξεχασμένοι ακόμα και από τον Θεό.
Οι νέοι επιζητούμε πάντα το αληθινό, πολλές φορές μάλιστα με πάθος. Δεν συμβιβαζόμαστε με το κατεστημένο της ψευτιάς και της υποκρισίας και αναζητούμε απεγνωσμένα την Αλήθεια, πάνω στην οποία θα ακουμπήσουμε για να αναπαυθούμε από τις ταλαιπωρίες της καθημερινότητας και να αντλήσουμε δύναμη για την πνευματική μας πορεία. Μέσα στην ανησυχία της αναζήτησης, δεν επαναπαυόμαστε σε προκατασκευασμένα μοντέλα, αντιλαμβανόμαστε το γνήσιο και αποστρεφόμαστε την υποκρισία με απέχθεια. Φτάνουμε δε συχνά και να απορρίπτουμε, με μια δόση υπερβολής, ακόμη και τους θεσμούς, μαζί με τα πρόσωπα που τους εκπροσωπούν με τρόπο απαράδεκτο.
Επιτρέψτε μου, όμως, να επισημάνω ότι οφείλουμε να ξεχωρίζουμε τους θεσμούς από τα πρόσωπα, όταν μάλιστα μιλάμε για την Εκκλησία, μέλη της οποίας είμαστε όλοι μας. Πολλά μας ενοχλούν και μας προβληματίζουν. Όλα όσα ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός πολέμησε με το λόγο και τα έργα του, φαίνεται να έχουν ριζώσει στα θεμέλιά της και να την αλλοιώνουν απειλητικά. Τα ανθρώπινα πάθη αντί να καταστέλλονται συχνά θεριεύουν και απειλούν τη σωτηρία μας. Αν μείνουμε σ’ αυτά θα χαθούμε. Ας δούμε λοιπόν πιο πλατειά, ας ανοίξουμε και τα δυο μας μάτια, ας δούμε όχι μόνο τον κακό παπά αλλά και τον άγιο καλόγερο του βουνού, τους αγίους του αιώνα μας, τον Άγιο Νεκτάριο, τον Γέροντα Παΐσιο, τον Γέροντα Ιάκωβο, τον π. Πορφύριο, τον ταπεινό ιερέα της ενορίας μας, αυτόν που εργάζεται μυστικά, χωρίς διαφήμιση και περιαυτολογίες. Ας στρέψουμε την προσοχή μας στο υγιές μέρος και ας ακολουθήσουμε τον τρόπο της ζωής και το παράδειγμα που αυτό μας προσφέρει.
Το ταπεινό φρόνημα, που σήμερα μας προτείνει ο Χριστός, δεν είναι απλά μια εξωτερική εμφάνιση, αλλά η στάση που πηγάζει από την εσωτερική μας πνευματική κατάσταση. Το σημείο που δυστυχώς έχουμε παραμελήσει, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, ο εσωτερικός άνθρωπος, η πνευματική μας υπόσταση. Η κοινωνία μας είναι άκρα υλιστική, ενδιαφέρεται και προβάλλει μόνο ότι έχει σχέση με το χρήμα, το κέρδος, τον υπερκαταναλωτισμό, την κάθε είδους απόλαυση. Αποδέχεται και καλλιεργεί κάθε παρεκτροπή χωρίς να νοιάζεται για τα πραγματικά αισθήματα του συνανθρώπου. Απορρίπτει με ευκολία κάθε τι που θα μπορούσε να διαταράξει την κατάσταση του εύκολου βολέματος και κυρίως της πνευματικής απραξίας που τείνει να αποτελέσει τον κανόνα. Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το κλίμα της αθεΐας, του υλισμού και της εύκολης, αβασάνιστης ζωής, οφείλουμε να ασχοληθούμε με τον έσω άνθρωπο, με την καλλιέργεια της ψυχής μας, αν θέλουμε βέβαια να αποκτήσουμε ελπίδα και νόημα στη ζωή μας, και να μην καταλήξουμε σε σημεία που σήμερα στηλιτεύουμε και επικρίνουμε. Το ζητούμενο σήμερα, ακόμα και μέσα στο χώρο της Εκκλησίας μας, είναι η επανεύρεση της αυθεντικής πνευματικής ζωής, ο επαναπροσδιορισμός της πνευματικής μας πορείας, η κάθαρση από κάθε φαρισαϊσμό και η γνήσια, αληθινή εν Χριστώ βιοτή.
Αυτά τα τρία στοιχεία αποτελούν και την ταυτότητα του Ορθόδοξου Χριστιανού: η αυθεντικότητα, η ειλικρίνεια και το ταπεινό φρόνημα, που πηγάζει από την εμπιστοσύνη προς το Θεό και την προσέγγισή Του μέσα από τη Μυστηριακή ζωή. Ας μάθουμε να εμπιστευόμαστε τα πάντα στο Χριστό, ολόκληρη την ύπαρξή μας. Ας αναζητήσουμε την Λατρεία που θα μιλήσει στην καρδιά μας στο Ναό της γειτονιάς μας, στο ταπεινό ξωκλήσι, στο κατανυκτικό μοναστήρι. Ας ψάξουμε για ανθρώπους που διαπνέονται από το άρωμα του Αγίου Πνεύματος ώστε να διδαχθούμε από τη ζωή τους και τα λόγια τους. Ας ψάξουμε για την Αλήθεια και να είμαστε σίγουροι ότι θα την βρούμε, γιατί, όπως ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαίωσε, καθένας που Τον αναζητά θα Τον βρει, και όποιος ζητήσει τη βοήθειά Του και την ευλογία Του θα τα λάβει πλουσιοπάροχα, και σε όποιον κτυπάει με πίστη την θύρα του Παραδείσου, Αυτός θα του ανοίξει και θα τον δεχθεί στην επουράνια Βασιλεία Του. Αμήν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου