Πολεμώντας για... την ειρήνη!

Η έναρξη των εχθροπραξιών στα σύνορα Ισραήλ – Λιβάνου* πέρα από την διεθνή ανησυχία για μια τόσο φλέγουσα περιοχή της υφηλίου όπως είναι η Μέση Ανατολή και τις γεωπολιτικές επιπτώσεις που αυτή έχει, προσλαμβάνει και μια ακόμη διάσταση, αυτή του πολέμου ενάντια στη βία και την τρομοκρατία. Είναι γεγονός πως αμφότερες οι πλευρές δέχτηκαν από νωρίς τις φωνές διαφόρων κρατών για άμεση κατάπαυση του πυρός, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα μέχρι στιγμής… εκείνο όμως που εκπλήσσει, είναι πως και οι δύο πλευρές επικαλούνται την ειρήνη και στο όνομα αυτής εξαπολύουν πυραύλους και ρουκέτες, με στόχο κυρίως τον άμαχο πληθυσμό.
Για άλλη μια φορά οι απλοί και ανυποψίαστοι πολίτες, ανίσχυροι να αντιδράσουν αλλά και να αποδράσουν από τη ζώνη του πυρός, γίνονται τα αθώα θύματα μιας έχθρας και ενός μίσους που δηλητηριάζει τις σχέσεις των εκατέρωθεν κοινωνιών. Και για μια ακόμη φορά οι ανθρωπιστικές οργανώσεις κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και επιστρατεύονται μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, τις καταστροφές, το δράμα των επιδημιών και των χιλιάδων αστέγων, τα περισσότερα από τα οποία είναι παιδιά.
Σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να αποδώσει ευθύνες στη μία ή την άλλη πλευρά. Σ’ έναν καυγά φταίνε συνήθως και οι δύο, άσχετα από το ποιος τον ξεκίνησε… αλλά να καταδείξει πως η βία δεν είναι η καλύτερη απάντηση ενάντια στη βία. Σε κάθε περίπτωση, είτε είναι οι «τρομοκράτες» αυτοί που επιτίθενται είτε οι «αμυνόμενοι», τα πυρά πλήττουν αθώους πολίτες και αυτό είναι πέρα για πέρα καταδικαστέο. Ποιοι είναι οι «καλοί» και ποιοι οι «κακοί», είναι εντελώς υποκειμενικό και καθορίζεται δυστυχώς από τα συμφέροντα των εκάστοτε ισχυρών.
Αυτό όμως που εκπλήσσει είναι το γεγονός ότι οι αποκαλούμενοι «καλοί» καταλήγουν βιαιότεροι και καταστροφικότεροι από τους «κακούς», διαιωνίζοντας έτσι έναν φαύλο κύκλο μίσους, αντεκδίκησης και αιματοκυλίσματος. Και όλα αυτά στο όνομα… της ειρήνης!
Δεν μας εκπλήσσει όμως τελικά αυτή η οξύμωρη αιτίαση του πολέμου… στις σύγχρονες κοινωνίες το μήνυμα που επικρατεί στην καθημερινότητά μας είναι η εξόντωση του «κακού». Τα παιδιά το μαθαίνουν πολύ καλά αυτό το μάθημα, μέσα από τη συντριπτική πλειονότητα των παιχνιδιών, των κινουμένων σχεδίων, των κόμιξ, των τηλεοπτικών εκπομπών, ακόμα και μέσα από τα δελτία των ειδήσεων… και μεγαλώνοντας το βιώνουν καθημερινά στο σχολείο και αργότερα μέσα στην ίδια την κοινωνία, ότι δηλαδή οφείλουν να εξοντώσουν με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, οποιονδήποτε τους «απειλεί» στη ζωή ή την επαγγελματική τους ανέλιξη.
Μέσα λοιπόν σε μια κοινωνία γαλουχημένη να ανέχεται αλλά και να καλλιεργεί τέτοια φαινόμενα κοινωνικής έχθρας και διαμάχης, ένας πόλεμος ενάντια στους «κακούς» φαντάζει εντελώς θεμιτός και δικαιολογημένος. Οι «κακοί» πρέπει πάση θυσία να εξοντωθούν. Άσχετο αν στην πορεία οι «καλοί» γίνουν βιαιότεροι και χειρότεροι από τους πρώτους.
Εδώ έρχεται η φωνή της λογικής να μας υποδείξει καλύτερες, εναλλακτικές λύσεις, αλλά και η φωνή του Ευαγγελίου. «Δεύτε και διαλλεχθώμεν» προτρέπει ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη, ο αποκαλούμενος «Άρχων Ειρήνης». Και στην Καινή Διαθήκη, η σαρκωμένη Αγάπη μας διδάσκει την οδό της συγγνώμης…
Μιας όμως που ο λόγος του Θεού φαντάζει ουτοπικός στους περισσότερους (γιατί απλά χρειάζεται Πίστη την οποία δεν διαθέτουμε), ας περιοριστούμε στη φωνή της λογικής. Και για να γυρίσουμε στην περιοχή που τούτες τις ημέρες κοχλάζει από τις εμπόλεμες συρράξεις, διαπιστώνουμε πως δεν υπήρξε λογική, ούτε ψυχραιμία… πρυτάνευσαν μάλλον η οργή, ο θιγμένος εγωισμός, ο θυμός, η εκδίκηση, επενδυμένα στη συνέχεια με λέξεις όπως «ειρήνη» και «δικαιοσύνη» και χρωματισμένα με την απαραίτητη δόση θρησκευτικού φανατισμού. Ούτε λέξη για διάλογο. Η Διπλωματία, ο δίαυλος του διαλόγου, παραμερίστηκε. Και απ’ ό,τι φαίνεται, δεν θα υπάρξει εκεχειρία, μέχρι τελικής πτώσεως του αντιπάλου.
Σε μια εποχή που ακολουθεί των τραγικών συνεπειών των δύο παγκόσμιων πολέμων, που έχει κατορθώσει να συμφιλιώσει λαούς, που έχει καταργήσει τον ψυχρό πόλεμο και έχει αρχίσει να αρθρώνει το όραμα της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, οι όποιες εχθροπραξίες ασχέτως των αιτιολογήσεών τους μας οδηγούν πίσω κατά πολλές δεκαετίες…
Αυτό που οφείλουμε να κατανοήσουμε όλοι μας, κράτη, λαοί και ο καθένας μας προσωπικά, είναι ότι η ειρήνη δεν είναι καρπός του πολέμου αλλά της αγάπης. Ας ξεκινήσουμε, ας προσπαθήσουμε να το εφαρμόσουμε στην προσωπική μας ζωή, στην καθημερινότητά μας. Κι ας επικαλεστούμε και λίγο την βοήθεια της σταυρωμένης και αναστημένης Αγάπης, του Ιησού Χριστού, που ήρθε στη γη για να μας προσφέρει την δική Του ειρήνη…

________________________
* Αύγουστος 2006. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον τοπικό Τύπο και στην εφημερίδα “Κερκυραϊκή Αλήθεια” της Ι. Μ. Κερκύρας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου