Οι ανθρώπινες διακρίσεις και η εν Χριστώ «αδιακρισία»

«οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3.28)

Η φράση αυτή συχνά θεμελιώνει θεολογικά την αντίθεση της Εκκλησίας στις διακρίσεις, και κυρίως στις πλέον έκδηλες εκφάνσεις αυτών, τις φυλετικές δηλαδή διακρίσεις, τις εθνικιστικές και τις πολιτικές, οι οποίες μάλιστα έφτασαν στο σημείο κατά τη διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους του 20ού αιώνα να διαπράξουν ωμότητες, όπως εκείνες του εθνικοσοσιαλισμού (ή φασισμού) και του διεθνικοσοσιαλισμού (κομμουνισμού). Ουδείς άλλωστε σήμερα, στις δυτικές τουλάχιστον κοινωνίες, θεωρεί ότι συμβαδίζουν με τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα το Απαρτχάιντ, οι γενοκτονίες, ή η κατάργηση της θρησκευτικής ελευθερίας.

Μνήμη αποστόλου Ανδρέου (30-11-2014)

Α' Κορ. 4.9-16

Ἀδελφοί, ὁ Θεὸς ἡμᾶς τοὺς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καὶ ἀγγέλοις καὶ ἀνθρώποις. Ἡμεῖς μωροὶ διὰ Χριστόν, ὑμεῖς δὲ φρόνιμοι ἐν Χριστῷ· ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δὲ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δὲ ἄτιμοι. Ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν καὶ κολαφιζόμεθα καὶ ἀστατοῦμεν καὶ κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι. Οὐκ ἐντρέπων ὑμᾶς γράφω ταῦτα, ἀλλ᾿ ὡς τέκνα μου ἀγαπητὰ νουθετῶ. Ἐὰν γὰρ μυρίους παιδαγωγοὺς ἔχητε ἐν Χριστῷ, ἀλλ᾿ οὐ πολλοὺς πατέρας· ἐν γὰρ Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διὰ τοῦ εὐαγγελίου ἐγὼ ὑμᾶς ἐγέννησα. Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε.


Εορτάζουμε σήμερα την μνήμη του αγίου αποστόλου Ανδρέου και ακούσαμε ένα απόσπασμα από την πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του αποστόλου Παύλου, στο οποίο με μεγάλη ταπείνωση ο απόστολος περιγράφει την ζωή των αποστόλων. Νωρίτερα νουθετεί τους Κορίνθιους να μη υπερηφανεύονται για την ευσέβειά τους, ούτε να κρίνουν τους άλλους ανθρώπους, και γιαυτό στρέφεται στους αποστόλους, σε εκείνους δηλαδή που οι πρώτοι χριστιανοί τιμούσαν και εμείς ευλαβούμαστε περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο, και υποβάλλει τον εαυτό του σε μια υπέρμετρη φαινομενικά αυτοκριτική. Θεωρώ, λέει, ότι εμάς τους αποστόλους ο Θεός μάς απέδειξε έσχατους και σαν τους καταδικασμένους σε θάνατο, διότι γίναμε θέατρο και στους αγγέλους και στους ανθρώπους.Εμείς είμαστε μωροί για τον Χριστό, ενώ εσείς είστε φρόνιμοι εν Χριστώ. Εμείς είμαστε ασθενείς, σεις ισχυροί· σεις είστε ένδοξοι, εμείς άτιμοι. Μέχρι αυτή τη στιγμή και πεινάμε και διψάμε και είμαστε γυμνοί και μάς χαστουκίζουν και δεν έχουμε μόνιμο τόπο διαμονής και κουραζόμαστε εργαζόμενοι με τα ίδια μας τα χέρια. Μάς περιφρονούν κι εμείς ευλογούμε, μάς διώκουν και κάνουμε υπομονή, μάς βλασφημούν και μεις παρακαλούμε τον Θεό γι αυτούς, σαν τα αποβράσματα του κόσμου γίναμε, παραπεταμένοι από όλους μέχρι τώρα. Δεν σάς τα γράφω αυτά με ντροπή, αλλά σάς νουθετώ σαν παιδιά μου αγαπημένα. Διότι εάν έχετε μύριους παιδαγωγούς εν Χριστώ, δεν έχετε όμως πολλούς πατέρες, αφού εγώ σας γέννησα εν Χριστώ Ιησού διά του ευαγγελίου. Γι αυτό λοιπόν σάς παρακαλώ να γίνεστε μιμητές μου.

Κυριακή κδ' εβδομάδος (23-11-2014)


Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν

Εφεσ. 2.14-22

Ἀδελφοί, Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας· τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ, τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασιν καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν αὑτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ. Καὶ ἐλθὼν εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ εἰρήνην τοῖς ἐγγύς· ὅτι δι᾽ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ Πνεύματι πρὸς τὸν Πατέρα. Ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ ἐστὲ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ πᾶσα οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ, ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς συνοικοδομεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι.


Αδελφοί, μάς λέει σήμερα ο απόστολος Παύλος, ο Χριστός είναι η ειρήνη μας, αυτός που έκανε τα δύο ένα, δηλαδή τους Ιουδαίους και εθνικούς, και διέλυσε το μεσότοιχο του φραγμού· και κατήργησε με την θεανθρώπινη σάρκα του την έχθρα και με την διδασκαλία του τον νόμο, ώστε δι αυτού να κτίσει και τους δύο σε έναν καινούριο άνθρωπο κάνοντας ειρήνη, και να τούς συμφιλιώσει με τον Θεό και τους δύο σε ένα σώμα διά του σταυρού, αφού απέκτεινε την έχθρα επάνω σε αυτόν. Και αφού ήλθε, έφερε το ευαγγέλιο της ειρήνης σε εσάς τους μακριά και σε εμάς τους κοντά, διότι διά του Χριστού έχουμε και οι δύο προσαχθεί, με το ένα Άγιο Πνεύμα, προς τον Πατέρα. Άρα λοιπόν δεν είστε πλέον ξένοι και πάροικοι, αλλά είστε συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού, οι οποίοι οικοδομηθήκατε επάνω στο θεμέλιο της διδασκαλίας των αποστόλων και των προφητών, του οποίου ακρογωνιαίος λίθος είναι ο Χριστός, επάνω στον οποίο κάθε οικοδομή όταν συναρμολογηθεί αυξάνει και καθίσταται ναός άγιος του Κυρίου, επάνω στον οποίο κι εσείς οικοδομείστε μαζί, σε κατοικητήριο του Θεού εν Αγίω Πνεύματι.

Τα Εισόδια της Θεοτόκου (21-11-2014)

Εβρ. 9.1 – 7

Ἀδελφοί, εἶχεν ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε ἅγιον κοσμικόν. Σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτῃ ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται ἅγια. Μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη ῞Αγια ἁγίων, χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ῥάβδος ᾿Ααρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων.



Εορτάζουμε σήμερα τα Εισόδια της Θεοτόκου, όταν δηλαδή οι γονείς της, ο Ιωακείμ και η Άννα, την αφιέρωσαν στον ναό, τριετές νήπιο, όπου και παρέμεινε μέχρι που οι ιερείς την παρέδωσαν στον Ιωσήφ τον μνήστορα. Η διήγηση αυτή, που περιγράφεται στο απόκρυφο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου, έχει γίνει αποδεκτή από την Παράδοση της Εκκλησίας, όπως άλλωστε και η διήγηση του αποκρύφου κειμένου που αποδίδεται στον ευαγγελιστή Ιωάννη, περί της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Το πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου λέει ότι αφού οι άτεκνοι Ιωακείμ και Άννα απέκτησαν την Θεοτόκο Μαρία, σε προχωρημένη ηλικία και μετά από πολλές προσευχές και δεήσεις, αποφάσισαν να εφαρμόσουν την παράδοση που αφορούσε στα πρωτότοκα αγόρια, δηλαδή να την αφιερώσουν στον ναό. Έτσι, όταν συμπλήρωσε το τρίτο έτος της ηλικίας της την συνόδεψαν, εν μέσω λαμπαδηφορούντων νεανίδων, και οι ιερείς την οδήγησαν στα άγια των αγίων, στο ενδότερο δηλαδή του ναού του Σολομώντα, όπου φυλάσσονταν η Κιβωτός της Διαθήκης με τις πλάκες του δεκαλόγου, η χρυσή στάμνα με το μάννα και η ράβδος του Ααρών η βλαστήσασα. Εκεί κανείς δεν είχε το δικαίωμα να εισέρχεται, παρά μόνο ο αρχιερέας του Ισραήλ, μία φορά το χρόνο, για να προσφέρει θυμίαμα στον Θεό. Εκεί παρέμεινε η Υπεραγία Θεοτόκος δώδεκα ολόκληρα χρόνια, και τρέφονταν από έναν άγγελο και διαφύλαξε την φυσική της αγνότητα άσπιλη, μέχρι να έρθει η ώρα να μνηστευθεί τον Ιωσήφ και σχεδόν αμέσως να γίνει αποδέκτης του χαιρετισμού του αρχαγγέλου Γαβριήλ και να συλλάβει τον Χριστό εκ Πνεύματος Αγίου.

Μνήμη αποστόλου και Ευαγγελιστού Ματθαίου (16-11-2014)


Ρωμ. 10.11 – 11.2

Ἀδελφοί, λέγει ἡ γραφή· πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ' αὐτῷ οὐ καταισχυνθήσεται. 12 οὐ γάρ ἐστι διαστολὴ Ἰουδαίου τε καὶ Ἕλληνος· ὁ γὰρ αὐτὸς Κύριος πάντων, πλουτῶν εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν· 13 πᾶς γὰρ ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα Κυρίου σωθήσεται. 14 πῶς οὖν ἐπικαλέσονται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν; πῶς δὲ πιστεύσουσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; πῶς δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος; 15 πῶς δὲ κηρύξουσιν ἐὰν μὴ ἀποσταλῶσι; καθὼς γέγραπται· ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά! 16 Ἀλλ' οὐ πάντες ὑπήκουσαν τῷ εὐαγγελίῳ· Ἡσαΐας γὰρ λέγει· Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; 17 ἄρα ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ῥήματος Θεοῦ. 18 ἀλλὰ λέγω, μὴ οὐκ ἤκουσαν; μενοῦνγε εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν. 19 ἀλλὰ λέγω, μὴ οὐκ ἔγνω Ἰσραήλ; πρῶτος Μωϋσῆς λέγει· ἐγὼ παραζηλώσω ὑμᾶς ἐπ' οὐκ ἔθνει, ἐπὶ ἔθνει ἀσυνέτῳ παροργιῶ ὑμᾶς. 20 Ἡσαΐας δὲ ἀποτολμᾷ καὶ λέγει· εὑρέθην τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν, ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς ἐμὲ μὴ ἐπερωτῶσι. 21 πρὸς δὲ τὸν Ἰσραὴλ λέγει· ὅλην τὴν ἡμέραν ἐξεπέτασα τὰς χεῖράς μου πρὸς λαὸν ἀπειθοῦντα καὶ ἀντιλέγοντα. Λέγω οὖν, μὴ ἀπώσατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ; μὴ γένοιτο· καὶ γὰρ ἐγὼ Ἰσραηλίτης εἰμί, ἐκ σπέρματος Ἀβραάμ, φυλῆς Βενιαμίν. 2 οὐκ ἀπώσατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ ὃν προέγνω.



Εορτάζουμε σήμερα την μνήμη του αγίου αποστόλου και ευαγγελιστού Ματθαίου, και το ανάγνωσμα από την προς Ρωμαίους επιστολή μάς ομιλεί για το κήρυγμα των προφητών και των αποστόλων, για την πίστη στον Χριστό και για το άπειρο έλεος του Θεού προς τον άνθρωπο. Λέει λοιπόν ο απόστολος Παύλος ότι ο κάθε άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό δεν θα ντροπιαστεί, διότι ο Θεός δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε Ιουδαίο ή Έλληνα (δηλαδή ειδωλολάτρη), γιατί είναι Κύριος όλων των ανθρώπων και επομένως ο καθένας που θα επικαλεστεί τον Κύριο θα σωθεί. Και για να επικαλεστεί κανείς τον Θεό, πρέπει πρώτα να πιστέψει σε αυτόν, και για να πιστέψει πρέπει να ακούσει για τον Θεό, και για να ακούσει πρέπει κάποιος να κηρύξει, και για να κηρύξει πρέπει να έχει αποσταλεί από τον Θεό. Άρα η πίστη πηγάζει από την ακοή, η δε ακοή προέρχεται από το κήρυγμα που εκφράζει τα λόγια του Θεού.

Περιγραφή της παρούσης εκκλησιαστικής καταστάσεως

Μεγάλου Βασιλείου, Διήγησις τῆς παρούσης τῶν ἐκκλησιῶν καταστάσεως
(από το έργο του «Περί του Αγίου Πνεύματος, προς Αμφιλόχιον Ικονίου»)

Απόδοση στη Νεοεληνική: π. Χερουβείμ Βελέτζας
(για το πρωτότυπο κείμενο, πατήστε εδώ)

Με τι λοιπόν να παρομοιώσουμε την παρούσα κατάσταση; Η οποία είναι όμοια με κάποιο ναυτικό πόλεμο, τον οποίο από παλαιές συγκρούσεις, αφού εξέθρεψαν πολύ θυμό ενάντια ο ένας στον άλλο, συνέστησαν κάποιοι άνδρες ναυμάχοι και πολεμόχαροι. Κοίτα λοιπόν στην εικόνα αυτή τον στόλο και από τις δύο μεριές να αντεπιτίθεται με σφοδρότητα κι έπειτα, αφού η οργή εκραγεί σε αθεράπευτο βαθμό, να διαγωνίζονται πέφτοντας και οι δυο. Βάλε με το νου σου, αν θέλεις, και βίαια θύελλα να συγκλονίζει το ναυτικό, και καταχνιά πέφτοντας συνέχεια από τα νέφη να αμαυρώνει την όραση, ώστε να μη υπάρχει πλέον καμία διάκριση ανάμεσα σε φίλους και εχθρούς, αφού εξαιτίας της σύγχυσης δεν διακρίνονται τα σύμβολά τους. Ας προσθέσουμε ακόμα για την παραστατικότητα της εικόνας και την θάλασσα φουσκωμένη και στρεφόμενη από τον βυθό προς τα άνω, και καταρρακτώδη βροχή να κατακρημνίζεται από τα νέφη, και τα κύματα να ορθώνονται φοβερά από την τρικυμία· έπειτα τους ανέμους από όλες τις μεριές να συμπίπτουν στο ίδιο σημείο, όλο τον στόλο να συνταράσσεται, και σε κάθε παράταξη άλλους μεν να γίνονται προδότες και να αυτομολούν εξαιτίας της αγωνίας και τους υπόλοιπους να βρίσκονται σε ανάγκη, ταυτόχρονα να ευθυγραμμίζουν τα σκάφη τα οποία παρασύρονται από τον άνεμο, και να αποκρούουν όσους εφορμούν, και να σκοτώνουν ο ένας τον άλλο εξαιτίας της στάσεως, την οποία δημιούργησε ο φθόνος προς εκείνο που υπερέχει και η επιθυμία του καθενός να επιβληθεί.

Μεγάλου Βασιλείου, Διήγησις τῆς παρούσης τῶν ἐκκλησιῶν καταστάσεως

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας Καππαδοκίας

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
πρὸς τὸν ἐν ἁγίοις Ἀμφιλόχιον ἐπίσκοπον Ἰκονίου.



ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Λ' 
 Διήγησις τῆς παρούσης τῶν ἐκκλησιῶν καταστάσεως

Τίνι οὖν ὁμοιώσομεν τὴν παροῦσαν κατάστασιν; ῏Η που ὁμοία ἐστὶ πολέμῳ τινὶ ναυτικῷ͵ ὃν ἐκ παλαιῶν προσκρουσμάτων͵ πολὺν κατ΄ ἀλλήλων τὸν θυμὸν θρέψαντες͵ ναύμαχοί τινες ἄνδρες καὶ φιλοπόλεμοι συνεστήσαντο. Ὅρα δὴ οὖν μοι ἐν τῇ εἰκόνι ταύτῃ φοβερῶς ἑκατέρωθεν ἀντεφορμῶντα τὸν στόλον͵ εἶτα εἰς τὸ ἀνήκεστον τῆς ὀργῆς ἐκραγείσης͵ συμπεσόντας διαγωνίζεσθαι. Ὑπόθου͵ εἰ βούλει͵ καὶ λαίλαπι βιαίᾳ κλονεῖσθαι τὸ ναυτικόν͵ καὶ ζόφον ἀθρόως ἐκ νεφῶν ἐπισχόντα μελαίνειν πᾶν τὸ ὁρώμενον͵ ὡς μηδεμίαν ἔτι εἶναι φίλων καὶ πολεμίων διάκρισιν͵ τῶν συμβόλων αὐτοῖς ἀγνοηθέντων διὰ τὴν σύγχυσιν. Ἔτι προσθήσωμεν δι΄ ἐνάργειαν τῇ εἰκόνι καὶ θάλασσαν οἰδοῦσαν καὶ ἄνω στρεφομένην ἐκ τῶν βυθῶν͵ καὶ λάβρον ἐκ νεφῶν ὕδωρ καταρρηγνύμενον͵ καὶ φοβερὸν ἐπανιστάμενον ἐκ τρικυμίας τὸν κλύδωνα· εἶτα πανταχόθεν τῶν πνευμάτων εἰς ταὐτὸν συμπεσόντων͵ πάντα τὸν στόλον συναρασσόμενον͵ καὶ τῶν ἐπὶ παρατάξεως τοὺς μὲν καταπροδιδόντας͵ καὶ παρ΄ αὐτὴν τὴν ἀγωνίαν αὐτομολοῦντας· τοὺς δὲ ἀνάγκην ἔχειν͵ ὁμοῦ τε διωθεῖσθαι τὰ σκάφη ἐκ τῶν ἀνέμων ἐπιφερόμενα͵ καὶ ἀντεπιέναι τοῖς ἐφορμῶσι͵ καὶ ἀλλήλους καταφονεύειν ὑπὸ τῆς στάσεως͵ ἣν ὁ πρὸς τὸ ὑπερέχον φθόνος καὶ ἡ ἐπιθυμία τοῦ αὐτὸν ἕκαστον κρατεῖν ἐνεποίησεν.

Kυριακή κβ' εβδομάδος (9-11-2014)


Ο νόμος και η καινή κτίσις


Γαλ. 6, 11-17

Ἀδελφοί, ἴδετε πηλίκοις ὑμῖν γράμμασιν ἔγραψα τῇ ἐμῇ χειρί. 12 ὅσοι θέλουσιν εὐπροσωπῆσαι ἐν σαρκί, οὗτοι ἀναγκάζουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, μόνον ἵνα μὴ τῷ σταυρῷ τοῦ Χριστοῦ διώκωνται. 13 οὐδὲ γὰρ οἱ περιτετμημένοι αὐτοὶ νόμον φυλάσσουσιν, ἀλλὰ θέλουσιν ὑμᾶς περιτέμνεσθαι, ἵνα ἐν τῇ ὑμετέρᾳ σαρκὶ καυχήσωνται. 14 Ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ. 15 ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ καινὴ κτίσις. 16 καὶ ὅσοι τῷ κανόνι τούτῳ στοιχήσουσιν, εἰρήνη ἐπ' αὐτοὺς καὶ ἔλεος, καὶ ἐπὶ τὸν Ἰσραὴλ τοῦ Θεοῦ. 17 Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδεὶς παρεχέτω· ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω.



Στη σημερινή περικοπή από την προς Γαλάτας επιστολή, ο απόστολος Παύλος αντιδιαστέλλει τον σταυρό του Χριστού με την περιτομή και κατ επέκταση με την τήρηση του Μωσαϊκού νόμου, γι αυτό και λέει κατηγορηματικά «ἐν γὰρ Χριστῷ Ἰησοῦ οὔτε περιτομή τι ἰσχύει οὔτε ἀκροβυστία, ἀλλὰ καινὴ κτίσις» (Γαλ.6.15).Εκείνη την εποχή είχε προκύψει ένα σοβαρό ερώτημα, εάν δηλαδή οι χριστιανοί πρέπει να περιτέμνονται ή όχι. Με αφορμή το ζήτημα αυτό, σε όλη την επιστολή διαπραγματεύεται το ερώτημα εάν και κατά πόσον οι χριστιανοί οφείλουν να εφαρμόζουν τις εντολές του νόμου, δηλαδή της Παλαιάς Διαθήκης.